2010-05-26
Naar de nieuwe van Foals wordt al een tijdje halsreikend uitgekeken. Niet zo gek, gezien het succesverhaal van hun debuut Antidotes uit 2008. Het album eindigde terecht in veel jaarlijstjes van dat jaar.Opener ‘Blue Blood’ op deze tweede van de nog altijd jonge heren uit Oxford maakt één ding meteen duidelijk: Foals heeft er totaal geen moeite mee om de hooggespannen verwachtingen waar te maken. Sterker nog, de nieuwe Foals zijn duidelijk gegroeid. De song begint dromerig met tintelende gitaarlijntjes en een galmende zanglijn van zanger Yannis Philippakis. En ruim anderhalve minuut later mag de ritmesectie aanschuiven en wordt de song uitgebouwd tot een dansbare track die live ongetwijfeld de nodige indruk gaat maken. De song eindigt vervolgens weer net zo dromerig als deze begon.
Het is slechts het begin van een rits songs, die bij elkaar tot het meest indrukwekkende gerekend mogen worden die dit jaar tot nu toe verschenen zijn. ‘Miami’ heeft bijvoorbeeld een heerlijke groove met dito meerstemmig refrein. En op de onweerstaanbare titelsong, die qua staccato gitaarwerk meer van het debuut weg heeft, is het bijna onmogelijk om stil te blijven zitten. Maar het mooiste van alles is, dat het prijsstuk van het album dan nog moet komen. ‘Black Gold’ bevat namelijk alles waar de nieuwe Foals voor staan: emotioneel, intrigerend, episch, dromerig, een tikje onheilspellend en op momenten ook nog eens dansbaar. “The future, it’s not what it used to be” klinkt het, waarna de song halverwege door dreigend gitaarwerk en een machtige akkoordenwisseling tot hemelse hoogten wordt gekatapulteerd. Indrukwekkend! Zo bevat het album nog een aantal prachtige momenten, zoals het epische ‘Spanish Sahara’, dat eerder al naar voren werd geschoven.
De tweede helft van het album bevat een aantal iets mindere momenten. ‘This Orient’ is bijvoorbeeld wel lekker opzwepend, maar neigt toch echt teveel naar de oude Bloc Party. En in ‘After Glow’ is de zang zo over the top klagerig, dat zelfs een Robert Smith van The Cure zich er bijna voor zou schamen. Maar dan heb je al zoveel moois tot je kunnen nemen, dat je de band die schoonheidsfoutjes graag vergeeft.
Het knappe van deze tweede Foals is, dat de band door de emotioneel geladen songs nu meer dan voorheen ook het hart weet te raken. De conclusie moge duidelijk zijn: ook de tweede van Foals is voer voor de jaarlijstjes. Ga dat zien op Lowlands!
Justin Currie - The Great War Justin Currie is vooral bekend als de zanger en songwriter van de Schotse...
Deftones - Diamond Eyes Je moet redelijk ver terug in de tijd voor het laatste album van Deftones ....