2010-06-05
Iedereen die dacht nooit meer iets van Ratt te horen komt bedrogen uit. Hoewel de groep nooit echt is gestopt stonden de activiteiten sinds begin jaren negentig op een laag pitje. In 1999 bracht de glamrock band nog wel een album uit, maar kort daarna verliet zanger Stephen Pearcy de band. Pearcy is echter weer terug zodat er weer aan een nieuw album gewerkt kon worden. Dit heeft geleid tot Infestation, het zevende Studioalbum van de groep. De band die vooral in de jaren tachtig in Amerika veel succes oogstte is muzikaal altijd één van de interessantste bands binnen het glam rock genre geweest. In Europa bleef de populariteit altijd wat achter.Ratt heeft , zoals zoveel genre genoten, de naam muziek vanuit hun ballen te maken. De liedjes gingen (en gaan) altijd over vrouwen, seks en feesten. Daar kom je mee weg als begin twintiger, maar het is de vraag of dat nu nog steeds gaat lukken. De teksten zijn iets serieuzer, de bandleden zijn ouder en wijzer geworden, maar als fan van Ratt verwacht je ook niet dat er ineens wereldproblemen aan de kaak worden gesteld. Dus ook nu weer voldoende teksten die een overschot aan testosteron verraden.
Over Infestation zullen de oude fans in ieder geval niet teleurgesteld zijn. De band rockt nog altijd alsof het pakweg 1985 is. Zanger Stephen Pearcy heeft nog steeds zijn schuurpapieren stemgeluid en de melodieën en refreintjes zijn allemaal even catchy. Na een enkele luisterbeurt kun je de meeste nummers al meezingen. Iets wat altijd al de grote kracht van de band is geweest, al zijn de melodietjes soms wel erg voor de hand liggend en simpel. In momenten dat het tempo iets omlaag gaat wordt het wat onderhoudender zoals in ‘As Good As It Gets’ waarin gitrist Warren DeMartini alle ruimte krijgt om te excelleren. De alles verschroeiende afsluiter ‘Don’t Let Go’ is een hoogtepunt, maar ook nummers als ‘Eat Me Up Alive’ en ‘Last Call’ zijn verslavend aanstekelijk.
Ratt is het nog niet verleerd. Na al die jaren klinkt de band nog opvallend vitaal en rockt als in haar hoogtij dagen. Het kan bijna niet anders of deze plaat gaat het, zeker in Amerika, zeer goed doen. De goed in het gehoor liggende nummers zijn bijna allemaal potentiële hit kandidaten. Dat het muzikaal misschien niet al teveel om het lijf heeft maakt niets uit. Met Ratt valt een goed feestje te bouwen.
Don McLean - Addicted to Black Don McLean is één van die oude Amerikaanse zangers die zijn liedjes vaak...
Framing Hanley - A Promise to Burn Collega Raoul Markaban noemde Framing Hanley eerder dit jaar al een...