Opvolger Those The Brokes kwam krap een jaar na dat sprankelende debuut, en viel achteraf toch enigszins tegen. Nog steeds prachtige liedjes en fraaie samenzang, maar dit keer wisten de liedjes toch minder te beklijven. Was het omdat liefde op het tweede gezicht niet bestaat? Kwam het album te snel na het debuut? Of lag het ergens anders aan? Het kwam waarschijnlijk mede door het feit dat de band had gekozen voor een lichte muzikale koerswijziging. Minder opgewekte ‘60’s pop maar meer lichte soulinvloeden zorgden ervoor dat de band wat serieuzere liedjes op het album presenteerde.
Tussen dat album en deze derde zit inmiddels vier jaar tijd. Daar zou het deze keer dus zeker niet aan kunnen liggen. Het heeft onbedoeld wel een beetje de verwachtingen opgeklopt, en deels maken ze die helemaal waar. De songs zijn beter dan ooit gearrangeerd en het album klinkt als een klok. Een aantal songs klinkt wel stukken gepolijster dan op de vorige albums, bijna gelikt zelfs, en veel songs zijn voorzien van een weelderig strijkarrangement. De dramatiek en de bombast is daarmee behoorlijk toegenomen. En je begrijpt al, dat komt de aanstekelijkheid over het algemeen niet ten goede. Al steekt die aanstekelijkheid gelukkig af en toe nog wel de kop op, zoals in ‘Throwing My Heart Away’.
Misschien moeten we maar accepteren dat de Magic Numbers zich per album ontwikkelen, en dat ze niet zo snel meer louter aanstekelijke liedjes op een album zullen vastleggen. Niks mis mee, als dat betekent dat het een prima album als The Runaway oplevert.
Eerdere recensies van The Magic Numbers:
- 03-12-2006: Those the Brokes.
The Drums - The DrumsEen van de leukere indiehitjes van enkele maanden terug was die van The...
Nas & Damian Marley - Distant relatives Na het grote succes van 'Road to Zion', wat onder andere in een Grammy...