2010-06-15
Sommige bands hebben leden die ware multitalenten zijn. Joe Flynn, voorman van Johnny Flynn, is zo’n multitalent. Hij acteert, dicht, speelt meerdere instrumenten en zingt ook nog eens. En wanneer we het hebben over acteren, dan bedoel ik niet zoals Jennifer Lopez dat doet. Nee, Flynn speelde in opvoeringen van Shakespeare. En hij is, als we mensen die daar verstand van hebben mogen geloven, niet zomaar een dichter maar een zeer getalenteerde. Voor een muziekrecensent is het lastig om over deze zaken te oordelen. Maar na Johnny Flynn een keer live te hebben gezien, moet ik beamen dat Joe als muzikant ook op hoog niveau meespeelt. Omringt door verschillende instrumenten, waaronder een viool, trompet, banjo, ukelele en gitaar (akoestisch en electrisch) zingt Flynn folkliedjes die alleen qua stemgeluid hetzelfde kunnen klinken. Het is live een verrassende ervaring, zeker wanneer je de band nog niet kent.Op plaat is Flynn bijna even goed als live. Been Listening is zijn tweede album, de opvolger van debuut cd A Larum. Op opener ‘Kentucky Pill’ is goed hoorbaar dat Flynn nog steeds alles uit de kast trekt wanneer hij muziek maakt. De blazende trompetten in de intro en het refrein maken in de coupletten plaats voor zomerse drumgeluiden. ‘Kentucky Pill’ heeft, dankzij de lijst aan instrumenten die worden gebruikt, op zichzelf al meer in zijn mars dan een heel album van veel andere folkbands.
Maar niet alleen de liedjes met een grote variatie aan klanken zijn van hoge kwaliteit bij Johnny Flynn. De titeltrack van Been Listening is bijvoorbeeld bijzonder door zijn simpelheid. Het nummer bestaat uit slechts een electrische gitaar en zang en valt juist daardoor heel erg op. Het hoogtepunt van het album, ‘Barnacled Warship’, is vervolgens weer bijzonder door één instrument. Er zit een vioolriff in die na ieder refrein terugkeert en steeds ietsjes scherper en met meer uithalen gespeeld wordt. Na vijf minuten komt de riff voor de laatste keer langs, waarna deze zich in een korte vioolsolo ontpopt waarmee het nummer eindigt. Het zijn dit soort muzikale prachtmomenten die Johnny Flynn zowel live als op Been Listening sieren.
Zo nu en dan is het wel even wennen. De ritmes op sommige nummers, zoals bijvoorbeeld ‘Lost & Found’, klinken niet direct logisch. Ook heeft Joe een zangstem die niet bij iedereen goed in de oren zal klinken. Dit is niet alleen een kwestie van smaak, maar ook een kwestie van zangtalent. Flynn zingt op een aparte manier waarmee hij maskeert dat hij bepaalde noten eigenlijk niet kan raken. Soms acteert hij dat hij een zanger is. Dit valt vooral op in het prachtige duet met top-zangeres Laura Marling, ‘The Water’.
Ondanks dat Johnny Flynn niet perfect is, bewijst hij op Been Listening dat er binnen het folkgenre geen band is met meer muzikaal talent. Flynn beperkt zich niet tot akoestische gitaren of samenzangkoortjes, maar trekt een gigantische jutte zak aan muzikale magie uit de hoge hoed. Iedere muziekliefhebber die dit album negeert, straft zichzelf.
Health - Disco2Laidback is nu niet bepaald de eerste gedachte die in het hoofd op komt als...
Stone Temple Pilots - Stone Temple Pilots Scott Weiland is een rockster van de oude stempel. Hij knuffelt liever geen...