2010-05-25
Na meer dan dertig jaar zijn energie voor de Simple Minds te hebben aangewend, werd het voor frontman Jim Kerr tijd om ook eens het solopad te verkennen. Door het artistieke succes van de laatste Simple Minds plaat was Kerr blijkbaar zo geïnspireerd dat hij het aandurfde deze plaat zonder zijn vaste maatje Charlie Burchill op te nemen. Hij deed dat onder de naam Lostboy! A.K.A. Jim Kerr, wat tevens de naam van de plaat is. Muzikaal borduurt Jim voort op de laatste Simple Minds plaat, waarbij blijkt dat hij ook in zijn eentje goede songs uit de mouw kan schudden. De muzikale invloeden uit de jaren zeventig waarop de eerste platen van de Simple Minds gebaseerd waren klinken ook nu door in de muziek van Kerr. We zijn nu eenendertig jaar verder en dus op productioneel niveau vele stappen verder, maar evenals op de debuutplaat Life In A Day van de Simple Minds, horen we ook nu ruimschoots invloeden van Magazine en David Bowie. De dans invloeden die de vroege platen van de Simple Minds sierden worden ook ditmaal gebruikt en maken dat dit album een dansbare rockplaat is geworden. Zo komen we uiteindelijk uit op een moderne versie van Sons And Fascination, één van de betere Simple Minds albums.
De plaat vliegt vlot uit de startblokken met het aanstekelijke rocknummer ‘Refugee’ en het dansbare ‘She Fell In Love With Silence’. Alom vertegenwoordigd zijn de keyboard geluidjes en bliepjes die de eerder genoemde Simple Minds platen eveneens sierden. In ‘Return Of The King’ lijkt Jim Kerr wel heel erg op David Bowie. Doordat het nummer erg goed is komt hij er nog mee weg ook. ’Red Letter Day’ heeft het zwaar aangezette toetsengeluid waarmee de vroege Simple Minds platen opgesierd werden. Ook het gitaargeluid is heel erg van die tijd. De stuwende rocker ‘bulletproof Heart’ klinkt als een mix van Roxy Music en David Bowie. Op deze manier worden door de oude Simple Minds beïnvloede nummers afgewisseld met nummers die veel invloeden bevatten van Jim’s muzikale helden. De Nummers ‘Nail To My Head’ en ‘Soloman Solohead zijn een beetje de zwakkere broeders op de plaat al bevat de laatste wel weer een geweldige gitaarsolo van producer Jezz Coad die zowel gitaar als keyboard speelt. Het Epische ‘The Wait’ is een weergaloos mooie afsluiter van een meer dan gemiddeld album.
De eerste soloplaat van Jim Kerr is niet echt vooruitstrevend te noemen, maar voor elke Simple Minds liefhebber een heuse must have. Het album is een logisch vervolg op de laatste Simple Minds plaat en laat horen dat dit album van de sympathieke Schot een voltreffer is. Met deze plaat is bijzonder weinig mis. Binnenkort mag Jim Kerr in de Melkweg bewijzen dat hij dit mooie album ook live kan reproduceren.
Eerdere recensies van Jim Kerr:
- 01-08-2009: Graffity Soul (Simple Minds).
Unitopia - ArtificialSlechts anderhalf jaar heeft Unitopia nodig gehad om met een opvolger voor...
L'Abattoir - L'Abattoir Muziek Centrum Nederland ontwikkelt al jaren projecten om de Nederlandse...