2010-06-01
Vijf jaar heeft het geduurd voordat Nevermore met een opvolger voor het redelijk succesvolle This Godless Endeavor kwam. In die tijd brachten zowel zanger Warrel Dane als gitarist Jeff Loomis een soloplaat uit, waarbij vooral de plaat van eerstgenoemde van uitzonderlijke klasse was. Nu het solo-ei is gelegd, is het dus tijd geworden om Nevermore weer op de kaart te zetten met The Obsidian Conspiracy.Vijf jaar is lang in de vluchtige muziekwereld, maar de fans van Nevermore kunnen opgelucht ademhalen. De nieuwe plaat is het wachten meer dan waard geweest. Op deze schijf combineert de band het oude werk met de beste elementen van het solowerk van Dane en Loomis. Dit betekent meteen dat de Nevermore meer songgericht te werk is gegaan dan ooit tevoren. De hand van producer Peter Wichers, die ook de soloplaat van Warrel Dane produceerde is op deze plaat duidelijk aanwezig. Natuurlijk is Loomis het riffen en experimenteren nog niet verleerd , maar hij heeft zich behoorlijk ingehouden ten faveure van de songs waarin het aandeel van Dane bijzonder groot is geworden. Meer dan eens blijkt wat een geweldige zanger deze man is. In het uitzonderlijk rustige ‘The Blue Marble And The New Soul’ heeft hij wel iets weg van Daniel Gildenlöw van Pain Of Salvation. Dat de songs het dit keer meer moeten doen dan complexe songstructuren blijkt ook uit het, voor Nevermore begrippen, enorme catchy en meezingbare ‘Emptiness Unobstructed’, dat zich direct in je hersens nestelt. Ook het waanzinnig mooie ‘And The Maiden Spoke’ is een apart nummer dat sommigen misschien niet eens als Nevermore herkennen. Ook het geweldige ‘Without Morals’ behoort bij het beste werk dat Nevermore ooit aan een plaat toevertrouwde. Duistere songs als ‘The Day You Built The Wall’ en het emotionele ‘She Comes In Colors’ bezorgen ondergetekende overal kippenvel. In afsluiter en titelnummer ‘The Obsidian Conspiracy’ mag Loomis net als in de eerste drie nummers nog even ongeremd te keer gaan.
Vijf jaar wachten op een nieuw Nevermore album, waarop geen zwak moment te vinden is, is het wachten meer dan waard geweest. Ondanks dat de energie van de band wat is ingetoomd, is dit de beste plaat van Nevermore en misschien wel de belangrijkste metal release van 2010. Het moet heel gek lopen als dit voor uw recensent niet de plaat van het jaar wordt. Het wordt tijd dat het grote publiek eens wakker wordt en deze geweldige band op waarde gaat schatten. Wat een absolute wereldplaat!
Katie Melua - The HouseWie Katie Melua vooral kent van haar Skyradio niemandalletjes, waaronder...
theNAME - Enchained Het Haarlemse theNAME is voor ondergetekende een totaal onbekende band,...