Zo is 'I'd Love To Kill You' vooral een ballad, terwijl het tweede nummer, 'The Flood' een ware muzikale reis langs verschillende genre's is. Daarbij valt eens te meer op dat Melua bijzonder goed kan zingen. Ook nummer drie, 'A Happy Place' getiteld, is een welhaast perfect popnummer; lekker in het gehoor liggend, maar toch heel meeslepend. Na dit overrompelende begin is er een rustpunt in de vorm van 'A Moment of Madness'.
'Tiny Alien' is evenals 'I'd Like To Kill You' een tekstueel experiment. Maar helaas is de uitwerking hiervan wat te cartoonesk, waardoor het wat ongeloofwaardig overkomt. 'Plague of Love' is wat dat betreft eveneens op het randje.
Daar staan gelukkig weer fraaie nummers tegenover, zoals 'Twisted', dat is voorzien van een goede beat. Desalniettemin is de tweede helf van het album net iets minder sterk dan het begin, maar dat begin was dan ook niets minder dan overrompelend. Alleen al voor die drie nummers zou The House drie sterren verdienen, maar ook de rest van de cd verdient de aandacht, ondanks de het album als geheel minder sterk is dan de individuele nummers.
The Dead Weather - Sea Of CowardsOoit was het de bedoeling om in 2009 een nieuw White Stripes album uit te...
Nevermore - The Obsidian Conspiracy Vijf jaar heeft het geduurd voordat Nevermore met een opvolger voor het...