2010-07-30
"O my heart, it's a fish out the water, o my heart, it's a fish on the rocks and it bakes in the bad sun." De eerste regels van de titeltrack, waarmee het Canadese bandje Mother Mother het album O My Heart opent. Het up tempo nummer met meerstemmige zang en tekstueel net dat scherpe randje, weet de aandacht van de luisteraar te grijpen. Met het gevaar dat die aandacht gelijk weer verslapt bij het erop volgende 'Burning Pile'. Weer ligt er een grote rol voor meerstemmige zang, maar rustiger, zelfs verveelder gezongen. Mother Mother klinkt hier meer als het zoveelste Zweedse hippiebandje, dan als een bandje dat wordt geprezen als Canadese indiepopsensatie.Wees gerust, het is niet de bedoeling om het volledige dozijn tracks van O My Heart hier nummer voor nummer te gaan bespreken - laat dat niet de reden zijn om niet verder te lezen - maar om deze tracks als voorbeeld aan te halen in de bespreking van de rest van het album.
Mother Mother startte in de eerste helft van het afgelopen decennium, toen zanger en gitarist Ryan Guldemond de liedjes die hij had geschreven aan een groter publiek ten gehoor wilde brengen. Hij vroeg zijn zus Molly Guldeomnd om met hem mee te spelen - het familie-aspect van de band zit dus niet alleen in de bandnaam - die op haar beurt weer vriendin Debra-Jean Creelman vroeg om met het tweetal mee te zingen. Toen ze eind 2005 hun eerste - zelfuitgebrachte - cd opnamen, werden er hulptroepen ingeroepen in de vorm van bassist Jeremy Page en drummer Kenton Loewen, die de band kwamen versterken. Hoewel het album niet direct denderend liep, kreeg het aardige recensies en gaf het Mother Mother een zetje in de rug wat betreft optredens; Mother Mother mocht optreden op onder andere de jazzfestivals van Vancouver en Montreal. De band tekende met het label Last Gang Records, waar de debuutplaat opnieuw werd uitgebracht. Ditmaal met wat meer succes dan bij de voorgaande release ervan.
O My Heart, het onderwerp van dit stukje, kwam al in 2008 uit via iTunes. Het album werd onder handen genomen door Howard Redekopp, die ook onder andere albums van Tegan and Sara en The New Pornographers onder handen nam. Net als bij die andere muzikanten, zijn het bij Mother Mother juist de nummers die niet 'perfect' zijn, die het meeste charme hebben, bijvoorbeeld de nummers 'Wisdom' en 'Wrecking Balls'. Ander nummers - voorgenoemd 'Burning Pile', het zelfbeklagende 'Try to Change' - zijn van de wat minder spannende orde en zorgen ervoor dat het album net de pit had die het had kunnen hebben. Een aantal wat gekkere nummers, zoals 'Tic Toc' op het voorgaande album, was meer dan welkom geweest en zou - zolang het niet te veel een trucje wordt - het album ongetwijfeld ten goede zijn gekomen.
Andrew Collberg - On the WreathHoewel John Lennon zo’n zeven jaar voor de geboorte van Andrew Collberg...
Witchery - Witchkrieg Het begrip superband gaat zeker op voor Witchery . Deze Zweedse band bestaat...