En daardoor klinkt de jonge Collberg ook al zo ‘volwassen’ op deze plaat. Al schrijvende vanaf zijn 14e, eerste solo-optreden met net zestien jaar op zijn teller. En nu nauwelijks 23, al toe aan zijn tweede plaat. En daarop zijn vooral invloeden uit de jaren ‘60 tot eind ’70 te horen. The Band, Bob Dylan en dus The Beatles.
En dat is mooi. Want hoewel de invloeden vrij duidelijk aanwijsbaar aanwezig zijn, kan Collberg wel mooie liedjes schrijven. Jammer alleen is dat ze dat 'mooie’ nooit echt ontstijgen. Daar waar zijn grote voorbeelden net de kracht hadden om die extra zet te geven aan een nummer waardoor het de rest van de dag of zelfs de rest van je leven in je hoofd bleef hangen, glijdt het werk van Collberg vrij snel weer van je af.
On The Wreath wordt dus na beluistering ook vrijwel meteen weer vergeten. Het enige wat echt bij blijft is dat idee dat John Lennon heel even in de kamer is geweest. Maar niet lang genoeg om zijn geur achter te laten in de kamer. Maar Andrew Collberg is nog jong, heeft nog de tijd om te groeien en heeft gezien dit album zeker de potentie om meer te worden dan muzikaal sfeer behang. Maar daar ontstijgt hij nu nog niet aan. Daarvoor is het nog te mat, vluchtig en vooral te weinig eigen.
Lafaro - LafaroNa zes jaar samenspelen en twee EP’s, komt het Ierse LaFaro eindelijk op de...
Mother Mother - Oh My Heart "O my heart, it's a fish out the water, o my heart, it's a fish on the rocks...