2010-08-14
De Duitse acteur Klaus Kinski had de naam een impulsief en agressief heerschap te zijn, dat uit geldzucht zijn talent verkwanselde in derderangs films. Nu ken ik Dries Twijnstra niet persoonlijk, maar te oordelen naar het debuutalbum van zijn soloproject The Klaus Kinskies heeft hij geen van deze eigenschappen: Don’t Trust Blondes is goed doordacht, genuanceerd en gebalanceerd. Bovendien is het overduidelijk niet geschreven met het oog op commercieel succes: de nummers zijn een stuk gecompliceerder dan de gemiddelde Top 40-hit. Het feit dat ze desondanks meedogenloos in je hoofd kunnen blijven hangen, zegt eigenlijk al genoeg over de kwaliteit van deze plaat. De akkoordenschema’s zijn verrukkelijk origineel; de teksten zijn licht melancholisch, maar nooit zeurderig. En zoals bloem een soep bindt, zo maakt de productie, in samenwerking met Alex Geurink, dat de cd uitermate soepel en geraffineerd klinkt. Het instrumentarium van The Klaus Kinskies bestaat uit niet veel meer dan de standaarduitrusting van een band, maar de gitaren, toetsen, bas, drums en percussie worden op een mooie manier gecombineerd met elektronische klanken.
Meestal dan, want midden op de cd krijgt de luisteraar een akoestisch intermezzo voorgeschoteld in de vorm van de ballad ´Getting Lost´ (denk: ‘Hey There Delilah’). Het is een aardig deuntje, maar het brengt het album even uit balans, en dreigt bijna de betovering van het fantastische ‘Ignorance is Bliss’ te verbreken. Want Don’t Trust Blondes blinkt pas echt uit wanneer de instrumenten een verbinding aangaan met elektronica. Gelukkig is dit meestal het geval, waarmee The Klaus Kinskies dus allesbehalve een herhaling van zetten van Twijnstra’s gestopte band Sallyskunk is.
Don’t Trust Blondes is een uitstekend debuutalbum, dat smaakt naar meer.
Teenage Fanclub - ShadowsHet uit Glasgow in Schotland afkomstige Teenage Fanclub draait al mee sinds...
Jôshan - Black Het uit de omgeving van Roelofarendsveen afkomstige Jôshan was al te...