2010-06-30
Ooit was het leven simpel, toen klonk surfmuziek als een grote open zee. Schoon, open, zonnig als een eeuwig durende zomervakantie. Toen noemden we dat The Beach Boys of sprak je over Dick Dale en had je nummers die iedereen mee kon neuriën. Maar wij bleven plastic in de zee storten, de Exxon Valdez lekte haar inhoud in de zee en nu loopt BP leeg over Amerikaanse kust. Het lijkt of die vervuiling van de golven de surf ook heeft aangestoken. Die klinkt tegenwoordig vies, ruig, gruizig en verpakt in een dik pakket aan lawaai. De golven zijn allang niet meer glad, de nadruk lijkt op de dreigende witte koppen te liggen en de muur aan lawaai die bij een grote golf als een tsunami over je heen stort.Wavves is een van de “grote” namen in die “nieuwe” surf. Ergens tussen de chillwave, lofi, nofi en zelfs shitgaze is deze man te vinden. Vanaf het debuut Wavves heeft hij laten horen hoe surfpunk dezer dagen dient te klinken. Catchy, gedrogeerd, luid en zeer lawaaierig. Met King Of The Beach laat Nathan Williams echter een meer gestructureerde kant van zichzelf zien. In tegen stelling tot het snelle knutselwerk van de voorgaande platen uit 2008 en 2009 (Wavves en Wavvves) is er op deze nieuweling tijd voor gisting van de nummers geweest. En in een studio.
Waren de vorige albums nog grotendeels opgenomen op zijn huisstudio (leescomputer), voor King Of The Beach heeft Williams zich drie maanden bezig gehouden met schrijven en opnemen met een ware producer. Resultaat is dat deze derde in drie jaar een opener en zomerser geluid heeft als de twee voorgangers. De invloeden van de 60ties surf komt met minder ruis (minder, geen totale afwezigheid) beter uit de verf. Alle nummers hebben een duidelijk herkenbare structuur, iets wat bij Wavves en Wavvves nog wel eens ontbrak of moeilijker terug te vinden was.
Ander verschil is dat zijn podium maatjes die hem live begeleiden op drum en bas, voor deze plaat ook een aantal maal de studio zijn betreden. Dat vergroot de verdere samenhang van dit album alleen maar meer. Tel daar de productionele toevoegingen bij op, zoals gedubde koortjes, echoënde handklapjes en andere subtiele details die onder het gruis en gespuis is gelegd en je hebt de plaat die samen met Ariel Pink’s laatste ontboezeming in elke T2 Volkwagenbus de zomer van 2010 zullen kleuren.
Veel van de nummers klinken als of er aan die zomer ook nooit een eind gaat komen. ‘Green Eyes’ – de absolute hit van deze plaat – ‘Baseball Cards’ – met een lekker licht shalalala refreintje, heerlijke haast nietszeggende nummers over feesten aan het strand of kleine liefdes in een ontspannende mix van noiserock, surf en indietronics. Gewoon zorgeloos hangen.
Dus ook al is er geen schone golf meer te vinden, ligt de beurswaarde van BP verspreid over de Amerikaanse stranden en zitten de vissen vol met minuscule bolletjes plastic, met deze plaat is het fijn paraderen met het mulle zand tussen de tenen en de plank onder de arm. Goed ingesmeerd, gebloemde boxershort en af en toe de punt van je plank in het zand planten om er opzichtig tegen aan te leunen voor al die schone dames in net te kleine bikini. Heren, dames, de koning van het strand is hier en de zomer is officieel begonnen.
Pulled Apart By Horses - Pulled Apart By HorsesIn september 2009 hing de frontman van Pulled Apart By Horses nog met...
Nervous Nellie - Why Dawn is Called Mourning Een bijzonder fraai gekozen woordspeling, de albumtitel Why Dawn is Called...