U2 - 360° at The Rose Bowl Recensie op Podiuminfo

2010-06-30 Begin 2009 kondigde U2 haar nieuwe tournee aan, de U2 360° Tour, ter ondersteuning van het album No Line On The Horizon. Het zou een groots opgezet spektakel worden, met als letterlijk middelpunt het podium. En wanneer een band als U2, die toch al bekend staan om hun enorme producties, een groots opgezet spektakel aankondigt, dan wordt het dus regelrecht gigantisch. Het was dan ook onvermijdelijk dat er van al dit moois een live-registratie op de markt zou komen. Precies halverwege de U2 360° tour, die in augustus weer van start gaat en doorloopt tot ver in 2011, ligt de DVD U2 360° at The Rose Bowl in de winkel.

De locatie voor de live-registratie lag enigszins voor de hand, namelijk de karakteristieke Rose Bowl in het Californische Pasadena. Daar liepen de camera’s immers al voor de allereerste livestream van een concert op YouTube. Liefst tien miljoen mensen wereldwijd grepen de gelegenheid met beide handen aan, waarmee het concert de best bekeken livestream allertijden is. Al die mensen zagen de band aftrappen met ‘Breathe’, afkomstig van het meest recente album. Vreemd genoeg is dit nummer weggelaten op de DVD, waardoor de show nu aanvangt met ‘Get On Your Boots’. De nietsvermoedende kijker zal het niet opvallen, daarvoor had regisseur Tom Kreuger genoeg technische middelen voor handen.

Kreuger weet deze show van gigantische proporties intiem in de woonkamer te brengen, waarbij de nadruk ligt op warme beelden van de band zelf, en minder op het enorme podium. Zijn aanpak sluit daarmee naadloos aan bij de opzet van deze productie, die ondanks haar proporties de band dichter bij het publiek bracht. Dat is immers een van de voordelen van een podium dat in het midden van het veld staat. Het publiek daar omheen weet zich getrakteerd op de grote hits van de band, die al vroeg in de setlist te horen zijn. Zo is daar het swingende ‘Mysterious Ways’, het onvermijdelijke ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ en de moderne klassieker ‘Beautiful Day’. Echte verrassingen in de setlist blijven uit. Of het moet de terugkeer van het fraaie ‘The Unforgettable Fire’ zijn, waarvan de registratie een lust voor het oog is. Dat geldt evenzeer voor ‘City Of Blinding Lights’, dat daarop volgt. Het enige echte experiment waaraan de band zich waagt is de radicaal andere aanpak van ‘I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight’, dat compleet overgoten is met danceinvloeden.

De band, zanger en wereldverbeteraar Bono voorop, is zichtbaar in zijn element. Een dergelijke setting lijkt welhaast hun natuurlijke habitat. Voor een vijftiger is Bono overigens nog prima bij stem, maar op momenten kan hij de hulp van gitarist The Edge goed gebruiken, die hem dan ook bijstaat. Nee, anno 2010 moet Bono het vooral van zijn frontman capaciteiten hebben, en die zijn nog altijd onovertroffen. Die gebruikt hij overigens niet om een van zijn preken af te steken, daar gebruiken ze ditmaal het scherm voor. Op een slimme manier bovendien. Zo kondigt Desmond Tutu na een fraai campagnepraatje de klassieker ‘One’ aan, waarna de band het podium verlaat. Maar uiteraard is daar de toegift, die opvallend genoeg afgetrapt wordt met ‘Ultraviolet’, waarbij Bono gehuld is in een van de meest bizarre jasjes allertijden. Na ‘With Or Without You’ wordt de show daadwerkelijk afgesloten met het slepende ‘Moment of Surrender’. Dit is niet de meest voor de handliggende afsluiter, maar er zal ongetwijfeld een reden voor zijn. Het is slechts een kleine misser in een welhaast vlekkeloze registratie van een unieke, bijna revolutionaire show, die bovendien met veel oog voor detail vastgelegd is.

Eerdere recensies van U2:
- 26-02-2009: No Line on the Horizon.

Recensent:Nick Augusteijn Artiest:U2 Label:Universal Music