2010-07-16
Als ze niet zo’n ontzettend karakteristiek stemgeluid had, zou je bijna niet geloven dat het één en dezelfde is – de Sia die een paar jaar terug een bescheiden internationale hit scoorde met het ingetogen ‘Breathe Me’, en de Sia die net een bruisend popalbum heeft uitgebracht. Sia Furler is een veelzijdig zangeres, zoveel is zeker. Ze mag dan wel begonnen zijn met zingen in de jazz-scene van Adelaide, tegenwoordig twittert ze net zo gemakkelijk dat ze “a crazy Britney fan” is. Dat laatste is terug te horen in We Are Born. Na het succesvolle Some People Have Real Problems, waarop de Australische al liet zien dat haar ambities verder gingen dan loungemuziek, zet ze namelijk nog een grote stap in de richting van radiofähige popmuziek. De gedachte achter de plaat wordt verwoord in het aanstekelijke ‘Clap Your Hands’: “I have been neglecting the good things / What I mean is I need the good things.” Sia maakt er geen geheim van een klein fortuin te hebben besteed aan psychotherapie na de plotselinge dood van haar vriend. Met dit album is ze – het fleurige portret tegen een zuurstokroze achtergrond op de cover suggereert het al – een wat vrolijker pad ingeslagen.
Het album opent sterk met 'The Fight', Sia’s favoriet, en gooit er daarna nog een handvol catchy nummers tegenaan. Dat je na de intro van ‘Clap Your Hands’ trouwens half verwacht dat Julian Casablancas zijn keel opentrekt, is niet zo vreemd: Strokes-gitarist Nick Valensi levert een fijne bijdrage aan een aantal nummers. De tweede helft van het album is met een aantal ballads beduidend rustiger, maar nog steeds voert vrolijkheid de boventoon. Niet alle deuntjes zijn even sterk: 'I’m in Here' is muzikaal aan de magere kant, en het voortkabbelende 'Co-Dependent' is ronduit tam. Hekkensluiter is een cover van Madonna’s ‘Oh Father’, die we gevoeglijk stukken beter dan het origineel kunnen noemen.
Sia’s stem draagt het album, zonder dat haar zangtechniek de muziek overschaduwt. Bovendien zorgt door de wol geverfde producer Greg Kurstin ervoor dat de plaat niet snel verveelt: de instrumentatie is gevarieerd en het geluid is gelikt en swingend. Maar pas bij een tweede en derde luisterbeurt wint dit ogenschijnlijk lichtvoetige album geleidelijk aan diepte. De opgewekte melodietjes contrasteren met de soms wat donkere lyrics: Sia krijgt het voor elkaar om zelfs teksten als “You’re hurting me now / You take me down and you don’t even notice” luchtigjes te brengen. Dat vleugje blues is zo diep begraven onder een dikke laag pop, dat We Are Born toch kan doorgaan voor lekker zorgeloos zomeralbum – al is het eigenlijk nét iets meer.
Reverend Deadeye - The Trials & Tribulations of Reverend DeadeyeHij vormt misschien niet de meest originele one-man band die we kennen (die...
The Chemical Brothers - Further Het zevende album van The Chemical Brothers is in nogal wat opzichten...