2010-08-03
Nu het maatschappelijk, politiek en economisch helemaal spaak lijkt te lopen in Nederland, is er een sterke behoefte aan iets dat ons een fijn gevoel geeft. Een zekere hang naar tijden waarin alles beter, veiliger en gelukkiger was. Qua TV vindt de Nederlander dat gevoel in “Toen was geluk heel gewoon”, over de jaren ’50 waarin een voordeur noch achterdeur ooit op slot hoefde en je fiets overal veilig was. Best Coast zou je daar de muzikale nevenpoot van kunnen noemen. Bij de eerste tonen gaan beelden van Amerikaanse dansfeesten met chaperonne, een stiekeme scheut whisky in de vruchtendrank en jongens en meisjes die opgepaste afstand van elkaar dansen in je hoofd afdraaien. Goed, de band komt niet uit Nederland maar uit California en hint niet naar de jaren ’50, maar drijft op de surf van de jaren ’60. Het goede gevoel van ouderwets geluk dat de Amerikanen weten op te roepen is wel daar. Jaren ’60 surfpop gestopt in een galmdoos, maar met de zelfde lichte luchtigheid als de pop in die jaren had. Ook al gaan de liedjes veelal over verloren liefdes, onbereikbare mannen of andere geestelijke pijntjes, nergens wordt je als luisteraar mistroostig. Eerder hangt er een gevoel van melancholie over de muziek. Treurnis met de voortdurende zon en zee op de achtergrond. Sterkste daarin is wellicht ‘Honey’, het enige donkere moment op de plaat een zware surfdrone met een hypnotiserende THC vaart. Zo’n nummer waar op je aan het eind van de avond met je even dronken partner over de dansvloer schuifelt in een bijna lege kroeg.
Bethany Cosentino (de dame die alle liedjes schrijft en ex-lid van Pocahaunted) weet zich in het schrijven van de liedjes geïnspireerd door de vroege Beach Boys, het strand en de golven, en brengt dat samen in fuzzy echo noise bubblegum garagepop. Qua geluid zeer vermakelijk, als een lichte maar even stonede versie van de nofi surf van Wavves, Male Bonding, No Age en Ariel Pink met een zeer sterke dame op de vocalen. Soms zelfs te licht, vooral op de tekstuele variëteit. Twaalf nummers die gaan over liefdesverdriet, gemis en verlangen in wel erg simpele teksten is voor een cd met maar een liedje boven de drie minuten geen probleem. Maar voor een opvolger zal Cosentino – hoe sterk haar stem ook is, en hoe fijn gevoel de muziek ook geeft – een ander onderwerp moeten aan grijpen of iets meer diepgang er in brengen.
Maar voor deze donkere dagen in Nederland is dit wellicht de plaat die in al zijn lichtheid en zonnestralen wat geluk en liefde in het hart brengt. Even niets in het hoofd, stiekem wat whisky in de punch en stiekem in de woonkamer met de ogen dicht dansen. Feelgood muziek zonder boodschap maar die wel precies doet wat je ervan mag verwachten; je voelt je goed. Een gevoel dat je vast wilt houden.
Department of Eagles - Isota Records (Archive: 2003-2006)In 2000 vormden de studiegenoten Daniel Rossen (nu ook lid van Grizzly Bear)...
Joel Plaskett - Three to One “All the good things come in threes,” zingt Joel Plaskett in ‘Through...