2010-08-02
Als mannelijke helft van Dead Can Dance is de muziek die Brendan Perry produceert al drie decennia bekend in alle hoeken van deze planeet. In 1999 besloot Brendan om ook solo te gaan werken. Zijn debuutplaat Eye of the Hunter was hier hetzelfde jaar nog het resultaat van. Nu, meer dan tien jaar later, is hij terug met zijn tweede album Ark.In 2008 vertrok Brendan bij zijn label 4AD met de belofte om tegen 2009 een vernieuwende plaat uit te brengen. Uiteindelijk kwam Ark uit in de zomer van 2010. Opgenomen in zijn eigen home studio mag zijn werk volwaardig solo genoemd worden. Maar net zoals zoveel solo-artiesten merk je één dezelfde stijl, die niet altijd bekoren kan.
Toch mag Brendans werk uniek genoemd worden. Al vanaf het eerste nummer word je meegenomen in een warme sfeer die sterk aanleunt aan de jaren 70 stijl van Kraftwerk. De nummers 'Bogus Man' en 'Inferno' zijn nog de mooiste voorbeelden van dit gevoel dat toch diezelfde psychedelische indruk achterlaat. Terwijl de technische kant van Ark vooral bestaat uit simpele synthesizers en percussie, heeft het album ook een sterk thema. Nummers over de conflicten in het Midden-Oosten en de kracht van de menselijke gedachtegang bewijzen waar de plaat werkelijk over gaat. De titel Ark is dan ook niet onlogisch.
Na 'This Boy' verliest de plaat wel de originaliteit waar de verwachtingen hoger waren. De typische Bras blijft onveranderd en het karakter verrast nog weinig. Terwijl voorgaande nummers sneller blijven hangen, missen we de neiging om de laatste nummers opnieuw te horen. Gelukkig waren er nog de nummers 'Wintersun' of 'Babylon' die de plaat toch nog dat beetje extra gaven, want hoe experimenteel Ark ook mag klinken, toch is het wennen aan de vernieuwde stijl van Brendan Perry.
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Hawk Mark Lanegan is sinds het jammerlijke verscheiden van The Screaming Trees...
Tired Pony - The Place We Ran From Als de superband Tired Pony inzet, denk je even dat je op een van de lofi...