2010-08-05
Mark Lanegan is sinds het jammerlijke verscheiden van The Screaming Trees ergens eind jaren negentig best een productief baasje. Hij maakte op drie albums deel uit van Queens Of The Stone Age, had twee projecten lopen met Greg Dulli (naast The Gutter Twins had hij ook aandeel in Blackberry Belle van The Twilight Singers) en verleende zijn stem aan o.a. UNKLE en Soulsavers. En dan heeft hij natuurlijk ook nog zijn solocarrière, dat inmiddels in totaal een zestal albums heeft opgeleverd. Hawk is inmiddels zijn derde album dat voortkomt uit de samenwerking met Isobell Campbell, voormalig zangeres van Belle & Sebastian. Het debuut van deze wonderlijke samenwerking werd in 2006 genomineerd voor de Mercury Prize. De NME riep het album later ook nog eens uit tot een van de honderd beste van dit decennium.
Op opvolger Sunday At Devil Dirt trokken Campbell en Lanegan de lijn van het debuut door. Dit leidde dan ook tot een logisch maar minder verrassend vervolg. Wat dat betreft overtreft Hawk dat tweede album met gemak. Het album bevat namelijk bijvoorbeeld voor de verandering twee uptempo songs: de countryrocker ‘Get Behind Me’ en de instrumentale bluesstamper ‘Hawk’. Juist deze afwisseling zorgt ervoor dat je als luisteraar zonder enige moeite je aandacht erbij weet te houden. Ook al zijn de beide songs niet de sterkste van het album, ze hebben hier zeker hun functie. Een ander opvallend moment op het album is ‘Come Undone’, dat verdomd veel weg heeft van de jaren tachtig hit ‘Stop’ van Sam Brown.
Het album opent ijzersterk met het fraai getitelde ‘We Die And See Beauty Reign’. Hoewel Campbell voor de eerste twee albums de meeste nummers schreef, doet deze titel vermoeden dat Lanegan dit keer wat meer inbreng had. Leonard Cohen had deze song waarschijnlijk maar wat graag zelf geschreven.
Vanaf de opener trekt het album je de inmiddels bekende wereld van het duo binnen. Maar dit keer stuit je als luisteraar dus op een aantal doeltreffende verrassingen. Als uiteindelijk de laatste klanken van ‘Lately’ wegsterven, waarin Lanegan prachtige tegenhang krijgt van een aantal gospelzangeressen, baal je als luisteraar dat het donkere sprookje alweer over is. En hoop je maar één ding: namelijk dat dit duo de wonderlijke samenwerking nog meerdere albums voort zal zetten. Zou ze stiekem meekomen op Lowlands?
Eerdere recensies van Isobel Campbell & Mark Lanegan:
- 01-05-2008: Sunday at Devil Dirt
Minus The Bear - OmniHet soort van zelfgetitelde album Menos El Oso betekende voor de...
Brendan Perry - Ark Als mannelijke helft van Dead Can Dance is de muziek die Brendan Perry...