Verslavende liedjes maken, daar blijken Antoine Hilaire en Florent Lyonnet erg goed in te zijn. No Problem staat er vol mee. De Fransmannen zeggen te zijn beïnvloed door onder andere Phoenix en dat is goed te horen. Hoewel een stuk toegankelijker, kun je de invloed van ‘die andere Franse band’ die vorig jaar zo succesvol werd met de pracht-cd Wolfgang Amadeus Phoenix, terughoren in veel van de nummers van Jamaica. Opener ‘Cross The Fader’ bijvoorbeeld, doet me enigszins denken aan Phoenix’s ‘1901’, maar dan een versie ervan die een dag in een verkleedkist heeft gelegen en vervolgens door een versnelmachine is gehaald.
Jamaica mikt erg op aanstekelijkheid. En dat pakt over het algemeen goed uit. Maar hier en daar blijven er nummertjes over die erg repetitief klinken. Het drie keer achter elkaar herhalen van dezelfde zin als refrein werkt nog in lied twee op de tracklist. Maar in het nummer hierna, ‘Short and Entertaining’, begint dit al een beetje te irriteren. En vervolgens doet de band het op track vier wéér. Op dat moment “weet je het wel weer” en ben je bereid om de cd-speler uit te zetten. Wat zonde zou zijn, want vanaf het prachtige ‘Jericho’ halverwege het album, laat Jamaica horen meer te kunnen dan het opnemen van potentiële singletjes.
Eigenlijk komt No Problem iets te laat uit. Het is door de overheersende luchtigheid in de liedjes een echte zomerplaat, die een stuk minder lekker weg luistert op grauwe dagen. En hoewel het album begint met een reeks nummers die niet goed blijven klinken wanneer ze achter elkaar afgespeeld worden, zijn zelfs die songs op zichzelf aanstekelijk genoeg om de zomer vervroegd in de bolletjes van bikinimeisjes te injecteren. Helaas dus voor de vliegenvrouwtjes: Jamaica lijkt geen eendagsvlieg te gaan worden.
Alexander Rybak - No Boundaries'Fairytale' van Alexander Rybak ... Gaat er al een belletje rinkelen? Nee?...
Eels - Tomorrow Morning Als Mark Everett’s muziek zijn stemming weerspiegelt, gaat het gelukkig een...