De lekker trage opener Minority Gang zuigt je de wereld van Fuck-off Machete in. Hier is het schizofrenie troef. Sommige songs zijn vrij eenvormig maar toch absoluut spannend door de zeggingskracht van frontvrouw Noramly. Daar tegenover staat bijvoorbeeld het alle kanten op springende Sudosu dat op het eind naar een lekker hypnotiserende, bijna ontsporende climax wordt uitgebouwd. Ook opvallend is het kortere uptempo My Machines, waarin Noramly behoorlijk fel van leer trekt. Deze dame wil je niet in de verkeerde gemoedstoestand in een te kleine ruimte tegenkomen, want ze vreet je met huid en haar op. Het is voor een groot deel aan haar te danken dat de negen songs van begin tot eind blijven boeien. De ene keer fluistert ze je lieve dingen toe, om kort daarna gehakt van je te maken. ‘Would I lie to you honey?’ klinkt het in Minority Gang, waarna ze deze vraag zelf al beantwoordt met een overtuigend ‘Oh yeah!’. Altijd leuk, zo iemand waar je op kan bouwen.
Leuke afwisseling is dat gitarist Paul Mellon ook de microfoon ter hand mag nemen. Dit levert dan de dromerigere liedjes op, zoals Warm Electricity en afsluiter Panda. Typerend voor de band is dat dit laatste nummer dan toch weer ontaardt in een heftige bak noise. Hoezo eigenwijs?
De liedjes zijn, zoals het hoort bij dit genre, lekker rauw op de band (oftewel: harde schijf) geslingerd. Dit komt de liedjes alleen maar ten goede. Kortom: erg leuke plaat van een eigenzinnige band, die mij erg nieuwsgierig maakt naar de live verrichtingen van Fuck-off Machete. Snel een keer naar Nederland laten komen zou ik zeggen, dit zou live wel eens bijzonder leuk kunnen zijn! Wie durft?
Daan (B) - Spending Time At The WarehouseHet genre singer / songwriter heeft altijd al een belangrijke positie binnen...
MonkeyRAM - MonkeyRAM Het Noord-Hollandse MonkeyRAM maakt naar eigen zeggen ‘spierballenrock’, en...