2010-09-12
“Het hoeft niet zuiver, het moet oprecht.”, dat moet John McCauley hebben gedacht toen hij met krakende stem oversloeg bij de afsluitende tonen ‘Christ Jesus’, de intense eindknal van de The Black Dirt Sessions. Op dat moment heeft iedere enigszins empathische luisteraar al mening traantje geplengd, maar dit is het moment waarop de sluizen opengaan. McCauley covert hier zichzelf, ‘Christ Jesus’ staat in originele versie op het debuut uit 2007, maar het is zo’n nummer dat niet vaak genoeg gespeeld kan worden. En daar staan er meer van op The Black Dirt Sessions. Met name de ballads van deze folkrock band weten zich in de onderbuik te boren en vanuit daar het hart fijn te knijpen. Zo zal ‘Goodbye Dear Friend’ geen mens onberoerd laten en bij menig afscheidsdienst de rouwende begeleiden in hun afscheid. Je moet haast van steen zijn, wil je er niet van vol schieten.
Rauw, oprecht en direct. Het zijn de termen die ook naar boven kwamen bij Born On Flag Day en die ook nu Deer Tick karakteriseren. Het geluid heeft dan ook weinig vernieuwing ondergaan, maar de intensiteit is op deze plaat zo mogelijk nog hoger. Met name de momenten waarop McCauley alleen achter de piano plaats neemt is Deer Tick op zijn sterkst op de deze plaat. Slijpende puurheid, waarin de foutjes de extra kleur geven aan het plaatje.
Dit is een van de betere platen dit jaar in de americana, folkrock of alt. country. Puurheid die krast, kraakt en je daar raakt waar je niet wist dat je voelen kon. Soms net naast de toon, maar altijd gemeend, een plaat voor bij de donkere uurtjes die zich in je vast bijt en niet uit de huid gedraaid krijgt.
Eerdere recensies van Deer Tick:
- 25-08-2010: Born on Flag Day.
Dead Confederate - SugarHet uit de Amerikaanse staat Georgia afkomstige vijftal Dead Confederate...
Valient Thorr - Stranger In de film The Wrestler blikt het hoofdpersonage Randy ‘The Ram’ Robinson...