Als je niet veel verwacht kan het alleen maar meevallen en gelukkig is Cadence een acceptabel album. Uitgekauwd en niet origineel zijn woorden die voor dit soort muziek zo ongeveer verzonnen moeten zijn, maar zolang het songmateriaal in orde is mag er niet geklaagd worden. Natuurlijk zit de muziek vol clichés en niet elke song is direct raak, maar in vergelijking met de plaat van Reece zit er een kleine verbetering in. Ook nu werkt David Reece weer samen met gitarist Andy Susemihl en zorgen zij, net als op het album van Reece, weer voor de songs.
Muzikaal zit de band in de Whitesnake hoek, wat mede komt door het stemgeluid van David Reece die zo voor een broer van David Coverdale zou kunnen doorgaan. De man heeft een geweldige stem en weet sommige songs naar een heus hoogtepunt te zingen. Zo is het met een stuwende baslijn gezegende ‘Never Say Goodbye’ een nummer dat je niet snel vergeet. In dezelfde hoek zit het snelle ‘Tomorrow’ waarin eveneens de baslijn van Danny Greenberg opvalt. Ook het snelle openingsnummer ‘Power Trippin’ is goed te verteren en vooral ‘Martyr’ met een paar geweldige hooks en dito gitaarloopjes is een hoogtepunt. Daar tegenover staan wat minder opvallende nummers als het stuurloze ‘Living Your Deams Everyday’ en de cliche ballad ‘Still Have A Song To Sing’.
Ondanks het feit dat je dit allemaal al honderden keren eerder hebt gehoord is Cadence geen slechte plaat. Een hoogvlieger is het ook niet, maar vermaken doet de plaat op zijn tijd en voor liefhebbers van pittige AOR is dit een luisterbeurtje waard. Aan de muzikaliteit van David Reece en kornuiten valt niet te tornen.
Ken's Dojo - ReincarnationWaar komt deze Ken’s Dojo vandaan? Wie is Ken? Is dit de zoveelste kloon...
BareFoot Blues Band - Live at the Shack De combinatie van vrouwen en bluesmuziek is er eentje die slechts in enkele...