2010-09-03
Waar komt deze Ken’s Dojo vandaan? Wie is Ken? Is dit de zoveelste kloon die ronddwaalt in het onvermoeibare wereldje van de AOR? Zeker niet. Ken’s Dojo is een solo project van gitarist, songwriter en producer Ken Ingwersen. Hij speelde op tienjarige leeftijd akoestische gitaar maar schakelde al vlug over op de elektrische versie toen hij acts als Kiss, Van Halen, Thin Lizzy en Deep Purple hoorde. Hij speelde in vele lokale bands in Oslo en Limelight was er eentje die eruit sprong. Eind jaren negentig vervoegde hij de line up van Street Legal en voor het eerst in vele jaren moest Ken zich enkel focussen op gitaar spelen. In de jaren 2000 is hij vooral betrokken in de pop industrie middels een productie team Oslo Recordings. Ze produceerden hoofdzakelijk hits voor deze branche en dit met redelijk succes. De poging om pop te combineren met zijn rock background vond Ken een echte uitdaging. Ondertussen was hij ook een vast lid van Ken Hensley’s band, legendarisch songwriter voor Uriah Heep. De nood aan een eigen album was echter groot en hij wilde een degelijk rock album schrijven die terug naar zijn roots zou grijpen. Reincarnation is het resultaat hiervan.
'Forever' is de ideale start voor dit album. De monster piano riff leidt deze song grandioos in onmiddellijk gevolgd door een al even sterke gitaarriedel. Het gitaarwerk op deze song is gewoon verbluffend en ook Ken’s vocalen doen je niet vermoeden dat de brave man van Noorse afkomst is, vloeiend Engels dus. 'Keeping The Flame Alive' gaat door op hetzelfde enthousiasme en wordt voortreffelijk ingezongen door Nils K Rue van Pagan’s Mind. De songtitel klinkt wat cliché maar ondanks dat gegeven kan dit live best een publieksfavoriet worden. Bovendien wordt de gitaarsolo voorzien van passende wahwah vervorming en voicebox effecten. De ballade 'I Surrender' wordt naar een hoger niveau getild mede dankzij de prestatie van de muzikale duizendpoot Glenn Hughes. Als je wil weten waarom de ex- Deep Purple en Trapeze bassist en zanger de Voice Of Rock genoemd wordt, dan krijg je hier overduidelijk het antwoord op je vraag. De gitaarpartijen worden opgefleurd met flamenco sound en leiden uiteindelijk tot een grootse solo. Nummer vier is het titelnummer van deze schijf en Chesney Hawkes neemt hier plaats achter de microfoon. Met 'The One And Only', een poptune in 1991, scoorde deze zanger een bescheiden hitje. Meteen wordt duidelijk dat pop en rock gemakkelijk met elkaar te combineren zijn. Dit is trouwens het meest toegankelijke nummer en volledig klaar voor radio airplay. 'Momentos A Solas' is een echt pareltje en bovendien volledig instrumentaal. Ken haalt werkelijk alles uit de kast en kan zich meten met de groten der aarde zoals een Vai of Satriani, pure klasse. Daarna gaat het weer volle gas vooruit met 'Demon In Diamonds' en 'Come Alive', twee nummers die teruggrijpen naar zijn roots. 'Demons And Diamonds' wordt trouwens ingezongen door ex-21 Guns zanger Tommy La Verdi, die net als alle andere zangers voortreffelijk van zijn taak kwijt. Verder zijn 'El Recreo', 'Set This Angel Free' en 'Soundcheck Bonanza' nummers die naadloos aansluiten bij de vorige songs. Voor de Uriah Heep cover 'Rain' vroeg Ken aan de andere Ken om zijn eigen song in te zingen. Resultaat is een explosieve versie van een Heep klassieker.
Conclusie van dit alles. Ken slaagt in zijn poging om een verdienstelijke en degelijke rockplaat uit te brengen. Het geheel klinkt, ondanks de verschillende zangers, samenhangend en staat boordevol originele muziek en meesterlijk gitaarwerk zonder uitspattingen. Het wordt uitkijken naar een volgend werkje.
Vandaveer - Divide & ConquerSoms zijn er van die cd’s die de aandacht trekken puur op basis van hoe de...
Bangalore Choir - Cadence Precies een jaar geleden mocht uw recensent het nieuwste album van Reece...