2010-10-02
Op het moment dat ondergetekende dit schrijft draait Absolute Dissent, de nieuwe plaat van Killing Joke, zo ongeveer zijn tiende rondje. Uw recensent heeft er nooit een geheim van gemaakt bijzonder gecharmeerd te zijn van de zwartgallige Engelsen. Geheel objectief een recensie schrijven is dan ook geen eenvoudige klus. Het Engelse viertal bestaat inmiddels, met vallen opstaan, al weer meer dan dertig jaar. Vooral de laatste twintig jaar leek het bestaan van Killing Joke op een soort knipperlichtrelatie. In al die jaren is het succes van de band redelijk constant gebleven, ondanks dat de band regelmatig alle spectra van de rock opzocht en het de fans niet altijd eenvoudig maakte. Begonnen als nihilistisch postpunk gezelschap wist de band half jaren tachtig, met toevoeging van gotische galmbogen, zowaar een wereldhit te scoren met de klassieker ‘Love Like Blood’. De albums die daarop volgden borduurden iets te opzichtig voort op dat succes waarna de band er tijdelijk mee ophield. Vervolgens bracht de band na een paar jaar pauze toch weer regelmatig albums uit.
De dood van Paul Raven (2007), de bassist tijdens de succesperiode, deed de vier originele leden de koppen weer bij elkaar steken om Absolute Dissent op te nemen. Dat de band ongekend geïnspireerd te werk ging is op deze afwisselende plaat heel goed te horen. Alle facetten uit dertig jaar Killing Joke passeren in ruim een uur de revue, vertaald in twaalf bijzonder smakelijke songs. Het ‘stralende’ middelpunt van het album is de hommage aan Paul Raven middels de song ‘The Raven King’, het nummer had uitstekend op succesplaat Nighttime gepast en laat een bijzonder gevoelige en emotionele Jaz Coleman horen. Ook het toegankelijke ‘Honour The Fire’ klinkt alsof het uit die tijd stamt. De snelle opener ‘Absolute Dissent’ is zo ontzettend verslavend dat je er geen genoeg van kunt krijgen. Wat een pompende baslijn. Wat een geweldige riff! Dat Killing Joke nooit vies is geweest van stevige dance invloeden blijkt ook nu weer uit het dansbare en verslavende stukje elektronica dat ‘European Super State’ heet. In het afsluitende ‘Ghost On Ladbroke Grove’ horen we zowaar reggae invloeden waardoor de band een tikje Fischer-Z meekrijgt. Tussen al dat fraais horen we weer de nodige sombere maar o zo verslavende industrial metalpunk bespiegelingen en citeert de band in ‘Here Comes The Singualrity’ nog even uit eigen werk (‘Eighties’). Ooit kreeg Nirvana voor hetzelfde “vergrijp” een proces aan de broek.
Wederom is het wereldbeeld van Coleman omkaderd door een zwarte rand, waarbij hij zijn teksten de wereld inspuugt alsof hij een heel bataljon zonder megafoon moet toespreken. Dat alles gelardeerd door het atmosferische gitaarspel van Geordie en het spaarzame toetsenwerk van Coleman zelf. Het geheel wordt netjes bij elkaar gehouden door de ultrastrakke ritmes van Youth en Paul Ferguson. Absolute Dissent past prima tussen de beste platen uit de rijke Killing Joke catalogus.
Various - Ninja Tune XX - Box Set Ninja Tune bestaat twintig jaar en om deze mijlpaal extra luister bij te...
Various - F*>k Dance - Sounds from a new American Underground ‘F*>k Dance, Let’s Art’ is een wat hormonaal uitgedrukte wenk tot...