2010-11-29
Get Cape. Wear Cape. Fly is de komisch-heroïsche titel van het laatste album van de gelijknamige band. Het geesteskind van Sam Ducksworth bracht al ruim vier jaar geleden zijn debuutalbum uit, maar besluit pas deze derde plaat hun eponiem te geven. Get Cape. Wear Cape. Fly is voor het maken ervan ook overgestapt van het grote Atlantic Records naar een kleiner indie-label. Het motief is duidelijk: ze willen schoon schip maken, opnieuw beginnen. Maar de vorige twee albums waren bepaald geen flops – kan deze nieuwe weg even succesvol worden? ‘Hand Me Downs’, intiem en akoestisch, is geen conventioneel nummer om mee te beginnen. Elke gedachte over of het niet wat aan de softe kant is wordt in de kiem gesmoord, want daar is het liedje veel te innemend voor. Ook het tweede nummer, ‘Collapsing Cities’, begint met een akoestische gitaar, waardoor we nog heel even denken dat het hele album zal bestaan uit ingetogen liedjes.
Fout. Er valt een drum ’n bass-beat in, en dan horen we de sound die ook op de rest van het album zal overheersen: energiek, (Brit)poppy, met flinke porties gitaren en een snufje elektronica. 'Collapsing Cities' is zonder enige twijfel het hoogtepunt van de plaat. De samenwerking met drum ’n bass-artiest Shy FX was een gouden idee: de energieke beats en blazers combineren wonderwel met Duckworth’s vriendelijke stemgeluid en tokkelende akoestische gitaar. De teksten zijn fijn, en het refrein is een echte vondst (zie maar eens níét mee te zingen!).
Get Cape. Wear Cape. Fly laat ons daarna meer dan genoeg verschillende smaakjes proeven binnen die formule. Er zijn rustige nummers, en levendige. ‘Nightlife’ is een uitgelaten feel-goodliedje met een springerig ritme. De coupletten van ‘All Falls Down’ bewijzen juist dat de band ook wel raad weet met een wat donkerder klankkleur. Sterker nog: we zouden willen dat er iets vaker was gekozen voor die duistere kant.
Minder geslaagd is de iets te zoetgevooisde ballad ‘Where Will You Stand’. De stem van zanger Sam Duckworth is nooit heel krachtig, maar hier klinkt hij wel erg week. De instrumentatie is te kaal om te verhullen dat de compositie niet veel soeps is. Eigenlijk is de mondharmonica het enige verrassende element, dat ervoor zorgt dat je hand niet richting de skip-knop gaat. Het gedurfde nummer dat erna komt, ‘Stitch By Stitch / Interlude’, doet je die misser wel redelijk snel vergeten.
“I wish we paid some more attention to the detail / It’s imperative for us to move on,” zingt Duckworth mijmerend op ‘Queen For A Day’. Is dat op te vatten als een zorg van Get Cape. Wear Cape. Fly? Zo ja: dat is helemaal nergens voor nodig. Dit album laat zich júist kenmerken door aandacht voor detail. De arrangementen zijn zorgvuldig, waardoor de muziek puur en bijna live klinkt. En dat maakt dit album zo goed.
El Guincho - Pop Negro El Guincho heeft wellicht een kleine introductie nodig: De van Canarische...
Needle And The Pain Reaction - Stains Bands uit België bevinden zich doorgaans in een wat merkwaardige positive,...