2010-10-15
Driewerf hoera! Een nieuwe telg van de screamofabriek! Ditmaal betreft het een stelletje Romeinen uit Troy, Michigan, die met To Plant a Seed hun eerste volwaardige album de wereld insturen. Hoewel er in de ontstaansgeschiedenis van screamo nooit gewag gemaakt wordt van de band Linkin Park, kunnen we ons nog steeds niet van de indruk ontdoen dat er een link is tussen beide. Eerst en vooral is het duidelijk dat er zowel in Linkin Park als in de doorsnee screamoband een boysbandelement vervat zit, terwijl er daarnaast ook gretig met een afgelikte vorm van elektronica gedweept wordt. Officieel is screamo echter een combinatie van emo en hardcore/metalcore, wat op zich wel aantoont dat het hard/zacht contrast extremer is –en wat ons betreft ook wel veel fouter is- dan wat Linkin Park ooit deed. Onze kleine voetnoot bij het genre moet vooral gezien worden in het licht van de productie van dit soort bands, want ook bij de eerste plaat van We Came As Romans merken we dat het grootste deel van wat we horen het resultaat is van het druk knoppenwerk in de studio. Verantwoordelijk hiervoor is Joey Sturgis, die geen onbekende is in dit wereldje. Eerder stond hij ook al achter de knoppen voor gelijksoortige bands als The Devil wears Prada en Attack Attack! Deze ‘koorknapen gone bad’ gaan van wal op een uiterst degelijke, bijna aangename manier met titeltrack ‘To Plant a Seed’. De metalcore, begeleid door de grunts van David Stephens, is van die aard dat het je hoofd doet op- en neergaan. Van zodra de clear vocals van Kyle Pavone de nummers echter infiltreren, worden we opnieuw ondergedompeld in een wereld vol klamme technologische hoogstandjes en melige prepuberale klaagzangen. Pavone neemt ook al het programmeer- en synthesizerwerk voor zijn rekening, dat hem waarschijnlijk samen met producer Sturgis in de studio veel plezier heeft doen beleven, maar dat de luisteraar kwelt met een te bombastisch resultaat. In ‘I will not reap destruction’ horen we een melodie die ongelofelijk hard op Mike Oldfields Tubular Bells lijkt, terwijl nummers als ‘Roads that don’t end and views that never cease’ en ‘We are the reasons’ je richting douche sturen om die afgrijselijke boel zo snel mogelijk van je af te wassen. Als we dan toch nog met een positieve noot moeten eindigen: ‘Beliefs’ heeft nog enigszins originele invalshoeken en kan best entertainen. We Came As Romans wil als band een boodschap van liefde uitdragen, ondanks het feit dat ze zich niet willen profileren als christelijke band. We smeken hen dan ook hun talenten en energie in andere projecten te steken dan deze. Dit zal zowel henzelf als hun boodschap ten goede komen.
Hotel - The Island SessionsVerschillende culturen die samen werken en leven. Het is tegenwoordig een...
Weezer - Hurley Reeds achttien jaar brengen de vier uit Californië afkomstige nerds van...