2010-09-24
Kaj Bos en Abel van Gijlswijk hebben kapsones. Nog voordat het tweetal als The Don’t Touch My Croque-Monsieurs (TDTMCM) naam hebben gemaakt, prijzen ze zichzelf al de hemel in. Een fragment uit een stukje introductietekst: “Breekt ooit nog de dag aan waarop een band opstaat die niet alleen waanzinnig knap is maar ook nog eens hemelse muziek maakt? Het is een uitspraak die niet snel door andere bands zal worden gedaan. Maar misschien kunnen we kapsones in dit geval beter zien als zelfverzekerdheid. Het eerste album van TDTMCM, Ruimtemissie: Schruimtemissie, is namelijk zo slecht nog niet. Hij is zelfs best goed. De band maakt een mix van Nederlandstalige (punk)rock en rap die in het ene nummer doet denken aan Rage Against The Machine zonder diepgaande boodschap en in het andere nummer aan Limp Bizkit met meer gitaar. Vooral in de eerste track na de intro, ‘Chi-Money’, gaat die laatste vergelijking op, omdat de kern van het refrein van Bizkit’s hit ‘Nookie’ wordt gebruikt. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn. Het botst een beetje met de eerder genoemde kapsones en/of zelfverzekerdheid. Waarom zeggen dat je een nieuw kunstje gaat doen en vervolgens iets doen wat al is gedaan? Ongeacht deze verdachte bijzaak, is ‘Chi-Money’ wel een lekker hard en energiek liedje.
Lekker hard en energiek is de omschrijving die voor ieder nummer op Ruimtemissie: Schruimtemissie opgaat. De titels alleen al zeggen genoeg: ‘Tien X Beter’, ‘Astronaut’ en het absolute hoogtepunt: 'Inderfuckindaad’, het perfecte nummer om te beluisteren na een rotdag met teksten als: “En als je tegen me praat, zeg dan iets geniaals... of tuit je fucking lippen op elkaar!” Je kunt jezelf helemaal losgooien en verliezen in de muziek van TDTMCM. De lengte van Ruimtemissie: Schruimtemisse (25 minuten en 91 seconden) leent zich ook goed voor een complete dans- en headbangsessie. Dat heeft echter ook een negatieve kant, want door de korte speeltijd is de cd ook erg snel grijs gedraaid.
TDTMCM vindt met hun eerste album het wiel niet opnieuw uit. En dat is gezien de belofte die de band maakt een beetje jammer. Wél zijn ze de eerste Nederlandstalige groep die (punk)rock en rap op deze manier combineren, wat toch zorgt voor een redelijk hoog versheidsgehalte, zeker wanneer je de plaat voor het eerst beluisterd. Een aanrader voor iedere rapper die van gitaren houdt en andersom.
For a Minor Reflection - Höldum Í Átt Að ÓreiðuMet Mono en Explosions In The Sky in de kast kan For A Minor Reflection uit...
Laura Lopez Castro y Don Phillipe - Optativo Hoewel Laura López Castro op papier uit Duitsland komt, is zij eigenlijk...