2010-09-28
Elk jaar kun je wel een nieuwe plaat van de hand van Eric Clapton verwachten. De gitaarlegende wisselt verrassend af tussen verschillende stijlen en gastartiesten. Dit jaar is het weer tijd voor een volledige solo plaat, toepasselijk Clapton genaamd. De cd bevat enkele nieuwe titels, opgevuld met nummers die reeds tijdens de live shows gespeeld werden.Vanaf het eerste moment is Eric Clapton weer op zijn best. Van de gezapige popliedjes die een tijdje het repertoire van Clapton beheersten, is gelukkig helemaal niks maar terug te vinden. Op ‘Travelling Alone’ opent Clapton al met ouderwets goede blues. Naarmate de plaat vordert komt er ook meer ruimte voor wat snellere nummers. Op het heerlijke ‘Hard Times’ leeft Clapton zich ouderwets uit op zijn gitaar, waarna hij op ‘Rolling and Tumbling’ een naar boogie woogie nijgend duet met een vrouwelijk lid van de band ten gehore brengt.
Ook het stemgebruik van Eric Clapton verrast aangenaam. Dat de gitaarvirtuoos niet tot de beste zangers van de wereld hoort is wel duidelijk, maar Clapton valt op deze plaat nergens op slechte tonen te betrappen. Het enige minpunt op Clapton is het kinderachtige ‘Milkman’. Het nummer dat over een gesprek tussen Clapton en zijn melkboer gaat klinkt alsof het ooit een keer voor Sesamstraat geschreven is.
Op Clapton wordt weer keihard duidelijk gemaakt wat voor rasartiest Eric Clapton is. Het speelplezier spat van de plaat af en het is heerlijk om Clapton weer ouderwetse blues uit de tijd van Robert Johnson te horen spelen. De balans tussen gitaarwerk, keyboards en voorzichtig aangebrachte blazers heeft alles in zich voor een lekkere zondagmiddag op de bank met een goed boek. Nu alleen nog duimen dat de meest productieve gitarist van het bluesgenre snel weer deze kant op komt!
Phil Collins - Going Back Phil Collins is een artiest met een ongekende staat van dienst. Alleen al...
Apocalyptica - 7th Symphony Drie jaar na de release van Worlds Collide is de Finse cello-metal groep...