2010-11-20
Altijd al moeilijk te plaatsen geweest, die Apparat. Wilde hij, jaren geleden, als codirector bij Shitkatapult, het vuur aan de lont van de IDM? Wilde hij de electronica kapen voor poppy, electro, modern-klassieke en jazzy experimenten? Was zijn werk nou voor zachtjes wiegende hoofden in de club, of voor voorzichtige danspasjes in de slaapkamer? Het is alles tegelijk, vertelt ook deze DJ Kicks.Aanvankelijk lijkt deze Apparat mix nog de logica van een normale set te willen omdraaien. Zijn folky, met kenmerkende falsetto ondersteunde ‘Circles’ lijkt eerder met een comedown te starten, dan de boel aan te vuren. Vervolgens bewijst 69’s zwaar op italo leunende ‘Rushed’ weer es z’n moeilijk mixbare karakter, en speelt het bevriende Telefon Tel Aviv leentjebuur bij This Mortal Coil met ‘Lengthening Shadows’. Met het minimale ‘More Room’ van Luke Abbott en ‘Legendary’ van de eindelijk weer productieve Oval kan de mix dan eindelijk van start. Daarbij mag ook de inmiddels breed erkende Patrice Bäumel niet ontbreken, met de lichtjes gedestabiliseerde minimal vibes van ‘Sub’ – ook te vinden op het recent via Trouw uitgebrachte ‘Vapour’. Dat loopt overigens logisch door in de donkere tribal van Martyn (‘Miniluv’) om episch uit te lopen in Rippertons ‘Echocity’ – uitgebracht op Joris Voorns Green label. Tot daar de Nederland-connectie.
Het experiment lokt vervolgens met de Roemeense Cosmin TRG (de tegendraadse dubstep tech van ‘Tower Block’) en Autechre’s alweer vijftien jaar oude remix van Scorn’s ‘Falling’. Niet veel later is er de meesterlijke ambient minimal van Pantha Du Prince (‘Welt Am Draht’), en sluipt een organische groove in ‘Moth’ van Burial in een clash met Four Tet. Pop in een electronisch jasje is er ook, met Thom Yorke’s ‘Harrowdown Hill’. Die liefde voor pop hoeft niet helemaal te verbazen: een paar jaar terug leverde Apparat zelfs nog remixes voor Gianna Nannini en Giardini di Mirò. Toch is Yorke ook hier veeleer behaagziek , en breekt het nummer een beetje de sfeer.
Dat wordt vervolgens gecountered door de wat abstractere tracks van Spherix en -alweer- Oval. De ritmes van Joy Orbison (inmiddels is er ook een Jichael Mackson) liggen overigens wel erg los in de groef. Eigenlijk wordt met het slotkwartier helemaal duidelijk wat Apparat via deze DJ Kicks wilde uitdrukken. Het lijkt een simpel terugeschenken van wat Apparat sinds twintig jaar oppikte uit de scenes waar hij deel van was. Van de eerste vage technoparties in leegstaande panden in de ex-DDR tot het samenwerken met Ellen Allien, Telefon Tel Aviv en Modeselektor: alles tussen vierkwartsmaat en indie komt hier voorbij.
Het percussief-epische ‘Sayulita’ -een eerbetoon aan de Mexicaanse stad waar Apparat recent verbleef- is een voorsmaakje van z’n komende solowerk.
Los van de verwerpelijke !K7-gewoonte om promo’s vol te stouwen met kouwelijke voice overs (ja, al zien jullie ons als radertjes in een louter functionele, economische logica: ook wìj houden van muziek, dames en heren van de platenmaatschappij) is deze DJ Kicks behalve eigenwijs vooral lovenswaardig breed en alternatief in focus.
Zion I - Atomic ClockDe heren van het rap-duo Zion I zijn de laatste jaren met zo'n beetje...
King's X - Live Love in London Dit is de eerste officiële dvd release van King’s X . Het trio wordt door de...