De Gentse An Pierlé balanceert met Hinterland andermaal tussen theatraal en mainstream, zoals zij dat ook op al haar voorgaande albums deed. Hinterland klinkt wel volwassener en donkerder dan voorheen, maar dat is niet per definitie een positief punt. Want juist de rariteiten en kinderlijke uitspattingen van An Pierlé werkten verfrissend en relativerend. Volwassener en donkerder, maar uiteraard weer genoeg te genieten. In slechts ruim 37 minuten horen we tien wonderbaarlijk mooie liedjes, waar je slechts in de details wellicht wat kritisch op mag zijn. Het album start met het orchestrale ‘Little by Little’, die naarmate het nummer vordert grootser en grootser aanvoelt. Het orchestrale, vollere geluid is sowieso iets dat opvalt, vooral als je het bijgeleverde persbericht erbij pakt. Daarin staat dat de nummers minimaal aangekleed zijn, dat er geen complexe structuren opstaan en dat soberheid het wint van de theatraliteit. Vreemd, er gebeurt genoeg tijdens de liedjes, waarbij de emotionele zang van An Pierlé gelukkig nog altijd het belangrijkste kenmerk vormt. De muzikale omlijsting is aan White Velvet zeker toevertrouwd, maar sober is het toch niet te noemen. Groots opgezette interludes, die live hopelijk echt tot uiting zullen komen.
Met de snel beklijvende single ‘Broke my Bones’, het vrolijke ‘Lonely and One Only’, het drukke ‘Hide & Seek’, het ultra-donkere, fraaie ‘Wakey Wakey’ en het mooie, leuke ‘Mean Reds’ zijn zo wat titels die genoemd dienen te worden in deze recensie. Hinterland is daarmee een aardige opvolger van White Velvet, hoewel White Velvet in alle opzichten sterker en indrukwekkender was. Het is een aardige opvolger na een meesterwerk. En dat is nog een behoorlijke prestatie.
Eerdere recensies van An Pierlé & White Velvet:
- 05-09-2006: An Pierlé & White Velvet.
Eskmo - EskmoVoor de eerste langspeler van Eskmo (geboren als Brendan Angelides) waren...
Ntjam Rosie - Elle Met een naam, een stem en een verschijning als die van Ntjam Rosie – ze is...