2005-06-17
Nee, Bye Bye is níet de afscheidsplaat van Mist. De vijf heren zouden wel gek zijn. Want na het succes van We Should Have Been Stars kregen de Amsterdammers de wind goed in de zeilen. Niet alleen in Nederland waren er goede recensies; ook in de rest van Europa werd er verheugd gereageerd op de ingetogen gitaarpop van de band. Met name uit Spanje kwam er erkenning. El Pais, een grote dagkrant, noemde zanger/gitarist Rick Treffers een van de meest veelbelovende liedjesschrijvers van Europa. Touren, dat is wat er vervolgens gedaan werd. De (zeer dikke) kat van Treffers ging even naar de buurvrouw, terwijl het baasje met zijn band tot in Argentinië en Chili speelde. Die Spaanstalige landen zijn geen toeval. In Nederland krijgt de band (nog) niet de erkenning die het verdient, maar het Spaanse platenlabel Astro Discos liet zich niet van de wijs brengen en tekende de band. De hoge verwachtingen en het vele getrek aan de band moeten zwaar geweest zijn voor Mist. Constant op tournee zijn betekent ook vaak afscheid nemen. Veel veranderingen, maar met één gemeenschappelijke deler: telkens weer afscheid moeten nemen. En daar blijkt Bye Bye over te gaan. Want net als ieder afscheid ook weer een nieuw begin is, is Bye Bye een eind aan de periode van We Should Have Been Stars en een nieuw begin.
Het wekt dan ook geen verwondering dat de titeltrack de plaat opent. Het nummer is illustratief voor de rest van de plaat. Deze doet denken aan een dromerige Daryll-Ann (Slow Man), of aan de Tindersticks (Relapse in Time). Dat de cd vooral ’s nachts is opgenomen is te horen. het zorgt voor een melancholieke en ietwat bedompte sfeer op de plaat. De vocalen van Treffers zijn caramelkleurig en warm van aard en passen daarmee goed bij de muziek. De arrangementen zijn heel gedetailleerd geplaatst, en er wordt geen noot teveel gespeeld. Dit zorgt er wel voor dat de spontaniteit een beetje verloren gaat. bovendien is niet elk nummer even spannend of sterk. Zo dreigt Single Night de ehm, mist in te gaan totdat halverwege Lydia Wever (Brown Feather Sparrow) komt helpen. Ook Love Delay is niet het beste nummer dat ooit uit de pen van Treffers is gekomen.
Soms zou je willen dat er even met de botte bijl te werk wordt gegaan, omdat anders de kans bestaat dat de muziek een beetje langs je heen glijdt. De tragere songs vragen erg veel aandacht, en daar zijn ze soms niet goed genoeg voor. Maar als er dan weer een nummer als Heart Surgery (met zijn van Chris Isaak’s Wicked Game geleende gitaarlijn) tegenover staat dan hoor je ons niet klagen. Het zorgt voor een welkom moment van opleving. Zoals wanneer de ramen in de (hotel)kamer op de cover van de cd open zouden staan. Nu zijn ze dicht, en hangt de vitrage nog voor het raam. Door af en toe een raam open te zetten zorg je er voor dat het geheel wat luchtiger en frisser wordt, en dat is wel zo lekker.
Psyopus - Ideas of ReferenceHèhè, eindelijk komen die zegeltjes van de Shell van pas hier. Trots loop ik...
Brown Feather Sparrow - Let's Be Fine Het tweede album van Brown Feather Sparrow is een feit. Na het debuut uit...