2010-11-21
No Mercy (Venice, California) werd in 1982 opgericht door Mike Clark en nadat de originele zanger de band verliet, nam Suicidal Tendencies frontman Mike Muir de vocalen voor zijn rekening. Ik ben sinds enkele jaren de gelukkige eigenaar van een origineel exemplaar van No Mercy’s eerste en enige plaat Widespread Bloodshed Love Runs Red uit 1987. Na deze plaat viel No Mercy uit elkaar en besloot Mike Muir om Mike Clark bij Suicidal Tendencies te halen. Inmiddels zijn we jaren verder en heeft Suicidal Tendencies een aantal klassiekers uitgebracht en wordt de band gezien als de grondlegger van de Venice-sound. De laatste tien jaar bleven nieuwe releases uit, maar daar komt met No Mercy Fool!/The Suicidal Family verandering in. Op deze plaat zien 14 tracks die eigenlijk op het tweede No Mercy album hadden moeten komen staan, voor het eerst het daglicht. Althans, dat staat in het persbericht. Het ligt echter iets genuanceerder. Veel van de nummers op Mercy Fool!/The Suicidal Family waren al te horen op ST’s tweede album Join the Army (1987) en op de eerste plaat van No Mercy. Op de nieuwe plaat staan heropnames van deze nummers. Daarnaast bevat de plaat heropgenomen versies van een track van de plaat Friends & Family Vol. 2 (een compilatie met ST en aanverwante bands), van een nummer van No Mercy dat op de compilatie Welcome To Venice (1985) te horen was en het niet eerder uitgebrachte ‘Come Alive’.
Op de nieuwe opnames zijn de baslijnen meer funk georiënteerd en voor je gevoel gaat het ook allemaal twee keer zo snel. Daarnaast zijn de drumbreaks vaak net iets anders aangekleed. Aan energie heeft de band niet ingeboet, dus dat zit helemaal goed. Ook beukt het als vanouds, is het erg strak ingespeeld en is de productie top. De liefhebbers kennen veel van deze nummers van voor naar achter en weer terug en het zal dus wel even wennen zijn.
De nummers stonden altijd al als een huis en dat staan ze nog steeds, maar ze zijn (naar mijn smaak overbodig) na ruim 25 jaar eens goed afgestoft. Het resultaat is verfrissend, maar het origineel blijft natuurlijk altijd beter. Misschien niet qua opname kwaliteit, maar alleen al vanwege het gevoel dat je er bij hebt. Aan de puike mix van punk, hardcore en thrashmetal is niets veranderd, maar de band flirt op deze opnames stevig met funky baslijnen en vernieuwende drumbreaks. Dit is voor de kenners echter geen verrassing, gelet op de ontwikkeling van de band en de meer funk georiënteerde sideprojecten van de ST-leden. Het grootste minpunt aan deze plaat is dat na ruim tien jaar wachten, een nieuwe studio plaat nog steeds uitblijft!
Ice Cube - I Am The WestEr zijn nog maar een handjevol artiesten die anno 2010 hun plaat I Am The...
Max Sedgley - Suddenly Everything De Britse dj en producer Max Sedgley moet bij het internationale publiek...