Pure Reason Revolution - Hammer and Anvil Recensie op Podiuminfo

2010-11-17 Dat er flink aan de weg wordt getimmerd door Pure Reason Revolution, blijkt uit de hoeveelheid releases, optredens en promotie activiteiten die de band in haar korte bestaan op haar naam heeft staan. Dat de band nog niet door het grote publiek is gevonden heeft misschien wel te maken met het feit dat de band nog steeds als progrock band uit Engeland wordt weggezet. Het is een beetje de tragiek van PRR dat met haar muziek inmiddels al mijlenver verwijderd is van de bekende stijl, maar nog regelmatig samen met progbands optreedt.

Muzikaal zitten er nog wel progressieve elementen in de muziek, maar de elektronica heeft een prominente plaats in de muziek gekregen, waardoor er behoorlijke scheuten Soulwax, Kraftwerk en vooral Depeche mode aan de muziek zijn toegevoegd. In vergelijking met het in 2009 uitgebrachte Amor Vincit Omnia klinkt de nieuwe plaat Hammer And Anvil wat meer uitgebalanceerd. Overigens wil dat niet zeggen dat deze plaat daardoor automatisch veel beter is dan zijn voorganger, waarop overigens een aantal geweldige songs staan.

Als ons iets duidelijk wordt gemaakt op Hammer And Anvil is het wel dat dance en rock goed te combineren zijn, maar dat PRR op het eerste gehoor wat ambivalent overkomt. Opener ‘Fight Fire’ is een dwingend en indringend industrial rocknummer dat iets afwijkt van wat we van de band kennen. ‘Black Mourning’ lijkt wel enigszins een rustige versie van het briljante ‘Deus Ex Machina’ van de vorige plaat. Overigens is die fraaie glasheldere tweede stem van Chloe Alper vooral in dit nummer een attractie op zich. ‘Patriarch’ is een lekker loom voortkabbelend ambient rocknummer met de nodige gitaaraccenten. ‘Last Man, Last Round’ is bijna pure metal waarbij het stevige gitaarwerk in de harmonieuze samenzang een mooie tegenhanger heeft gekregen. De Depeche Mode voorliefde komt vooral naar voren in ‘Valour’ en ‘Over The Top’. In dat laatste nummer klinkt Jon Courtney als een kruising tussen David Gahan en Martin gore. Het bijna instrumentale ‘Blitzkrieg’ is een soort Kraftwerk pastiche om te eindigen in de stijl van David Guetta en is voornamelijk een vuller. Afsluiter ‘Armistice’ is een rustig liedje in de jaren tachtig stijl dat wel wat aan Tears For Fears doet denken. Het fraaie melodieuze gitaarwerk geeft dit nummer behoorlijk wat meerwaarde.

Hammer And Anvil is een prima plaat van een band die zijn nek durft uit te steken en niet voor veiligheid kiest. Dat ze daarmee de progrock fans definitief van zich vervreemden zal de band worst zijn. Het wordt tijd dat een wat jonger en altenatiever publiek dit gaat oppikken. De kwalitatief sterke muziek verdient het om door meer oortjes gehoord te worden. Het is een gave wanneer je een mix van elektronica, rock, metal en pop zo natuurlijk kunt laten klinken.

Eerdere recensies van Pure Reason Revolution:
- 07-03-2009: Amor Vincit Omnia;
- 19-02-2007: The Dark Third.

Recensent:Jan Didden Artiest:Pure Reason Revolution Label:Superball Music