Verwacht u met dit schijfje overigens niet aan een verzameling hapklare brokken. Het viertal neemt immers menigmaal tijd en ruimte om te plagen en te freaken en roept zodoende regelmatig Gallon Drunk in herinnering. Het overdonderende en gelaagde geluid doet echter nergens pretentieus aan; het is juist lekker speels en de blik is constant vooruit gericht.
En vooruit gaat het. Op de eerste drie tracks gaat de band compleet los en rockt het als een dolle of werkt de boel daar onderhuids onherroepelijk naar toe. Het epische ‘When My Baby Comes’ is meeslepend tot en met en pas met het knisperende ‘What I Know’ (dat klinkt als een samenwerking tussen Stef Kamil Carlens en Trent Reznor) wordt de luisteraar een adempauze gegund. De onheilspellende ondertoon verraadt echter dat het hoogstwaarschijnlijk slechts een kwestie van minuten is vooraleer Lucifer weer van zich zal doen spreken.
Met ‘Evil’, de zwakste (maar met een duur van nog geen drie minuten gelukkig ook de kortste) schakel van het album, trapt Grinderman het gaspedaal vervolgens inderdaad weer vol in. Het heerlijk broeierige ‘Kitchenette’ en het relatief cleane meer Bad Seeds-achtige ‘Palaces Of Montezuma’ brengen ons vervolgens weer dicht bij het niveau van de eerste helft. Met het vuig groovende en tegelijkertijd soulvolle ‘Bellringer Blues’ krijgen we tenslotte nog een afsluiter van jewelste voor onze kiezen en kunnen we niet anders dan good old Cave en co. rijkelijk belonen voor deze prettig ongenuanceerde, intense en avontuurlijke luistertrip.
Eerdere recensies van Grinderman:
- 10-04-2007: Grinderman.
PMT - Here Lies P.M.T. P.M.T. is een zeven man sterk Zwitsers export product. Wie aan Zwitserland...
Moke - Moke + Metropole Orkest Toen Moke voor het eerst op het toneel verscheen, werden ze met open armen...