2010-11-20
Een Zwitsers viertal met de naam Pure INC. wil ons doen geloven dat het nog 1990 is door ons te verrassen met een dosis grunge die rechtstreeks uit die periode lijkt te komen. De mensen die nu stoppen met lezen en denken met een soort Creed van doen te hebben kunnen beter even doorlezen. De band maakt namelijk geen flauwe uitgekauwde postgrunge zoals zoveel bands dat momenteel doen en in de afgelopen jaren gedaan hebben, maar weet het vuur serieus brandend te houden. Het grootste manco is dat Pure INC. uit Zwitserland komt, een land dat nu niet bepaald bekend staat om haar grote muziekgeschiedenis. Zo kan het bestaan dat de band in betrekkelijke anonimiteit haar platen uitbrengt en is de nieuwe plaat die simpelweg IV heet alweer de vierde is sinds het debuut uit 2004. Waar de band muzikaal haar inspiratie vandaan haalt is al uit de inleiding duidelijk geworden. De band laveert handig tussen de stijl van de vroege Soundgarden en Alice In Chains en gooit daar nog een paar lekkere doses jaren zeventig rock, postrock en shoegaze doorheen. Wanneer je dat weet te verpakken in mooie melodieën is de geboorte van een goede rockplaat een feit. Daarbij is de soepele stem van zanger Gianni van het niveau Chris Cornell zodat op het eerste gehoor Soundgarden de grootste invloed lijkt te zijn.
De elf songs grijpen je vanaf het begin bij je ballen en laten je niet meer los. Opener ‘Once Upon A Time’ brengt je direct in de stemming. Weliswaar gebruikt de band het bekende trucje van rustig couplet en knallend refrein, maar doet dat zo overtuigend dat alle Creed’s van deze wereld daar acuut bij verbleken. Een stuwend ritme en subtiel gitaarwerk zorgt dat je gelijk bij de les bent. In ‘Blood Runs Black’ geeft Gianni een potje licht grunten weg en komt daar ook glansrijk mee weg. De zware akkoorden zetten de band wat meer in de Alice In Chains hoek. Het traag slepende ‘Fading To Grey’ zit ook in die hoek en is een verslaving op zich. Halverwege daalt het nummer af naar een stukje bezwerende postrock, om daarna weer groots binnen te knallen. ‘My Riverbed’ is een rustig nummer met een lekker gitaarloopje en een stuwende baslijn. Elke keer verwacht je een enorme uitbarsting, maar die komt nooit waardoor dit nummer een zekere spanning houdt. Dat de band niet altijd een vrolijk beeld van het leven heeft blijkt wel uit een nummer als ‘Diary Of A Suicidal Man’ dat een zware depressie beschrijft na een relatiebreuk, maar ook eerder genoemde songtitels spreken wat dat betreft boekdelen. Met het nummer ‘To The Rhythhm’ heeft de band een nummer dat toegankelijk en meezingbaar is en zelfs hitpotentie heeft. Vreemde eend in de bijt is het funky met saxofoon opgeleukte ‘Sexxells’ dat een liefde voor The Red Hot Chili Peppers verraadt.
De vierde plaat van Pure INC. is een verademing en doet je weer verlangen naar de oude Grunge platen van de begin jaren negentig. Dit is verplichte kost voor liefhebbers van die stijl en voor mensen die het helemaal hebben gehad met al die quasi vernieuwende postgrunge bands.
Veara - What We Left BehindHet viertal Veara is afkomstig uit Georgia. In 2003 werd de band opgericht...
Emily Jane White - Ode to Sentience Emily Jane White is een Amerikaanse folkzangeres, die in 2008 debuteert met...