Aan Veara zijn een paar bijzondere dingen zoals bijvoorbeeld dat drummer Brittany Harrell een vrouw is en dat de band af en toe muzikale metalrandjes heeft. Verder is het een gemiddelde, niet bijzonder getalenteerde poppunk band. Je zou kunnen stellen dat de drumster het meest masculiene bandlid is, aangezien ze het het minst laat afweten. Waar het echter mis gaat bij deze band is bij de zang: vrij zeurderige (Good Charlotte?), lang aanhoudende stemmen en driestemmig ingezongen stukjes. Je vraagt je bij het beluisteren van deze cd herhaaldelijk af of niet iemand even een fop in de bekken van deze jongetjes wil proppen. Muzikaal gezien weet de band bij tijd en wijlen te rocken zoals op 'My B-side Life' en 'Head For the Hills', maar over het algemeen is het toch veel klagelijk, puberaal, gezeur dat heldhaftig ondersteunt wordt door zang van de gehele groep. Nou val ik gezien de titels van de nummers niet helemaal in de doelgroep van de band, toch kan ik wel stellen dat het niet zo bijzonder is allemaal. Dat de band mogelijk meer in zich heeft zou je kunnen afleiden uit de strak ingespeelde muziek. Als er op nummers zoals 'Getting Kicked in the Face Has Never Been So Much Fun' niet zo debielig hoog en langzaam gezongen zou worden, zou het nog best wat kunnen worden.
Maar dat doet de band dus niet: er iets van maken. Laten we hopen dat er ergens ter wereld een band met ballen opstaat en die drummer wegkaapt bij de lege huls Veara. What We Left Behind kun je maar beter laten staan, ook als je wel een geplaagde tiener bent.
Our Last Night - We Will All EvolveElke dag schieten er weer nieuwe bands omhoog als paddenstoelen in een scene...
Pure Inc - IV Een Zwitsers viertal met de naam Pure INC. wil ons doen geloven dat het nog...