2005-06-03
Zeg eens eerlijk: hoeveel procent van je cd’s is niet afkomstig uit Nederland, Groot-Brittannië of de VS? Juist ja. Terwijl er ook in Polen, India of Brazilië muzikanten rondlopen die prachtige muziek maken. Gelukkig sijpelt er af en toe eens wat van deze muziek naar Nederland. Was het een aantal jaar terug de Buena Vista Social Club die aan de hand van Ry Cooder de Angelsaksische hegemonie wist te doorbreken, nu is het de beurt aan Amadou en Mariam. Geen són dit keer, maar Maliblues. Manu Chao, die al eerder met zijn vrolijke Spaans- en Franstalige liedjes massa’s luisteraars aan zich wist te binden, heeft zich over Amadou en Mariam ontfermt. Het levert een heerlijke zomerse plaat op in de vorm van Dimanche à Bamako. De sfeer van Bamako, de hoofdstad van Mali, is goed op plaat gevangen. Af en toe hoor je wat straatgeluiden, kleine foutjes zijn niet weggepoetst en ook het speelplezier kan niet genegeerd worden. Het draagt alleen maar bij aan het genot van deze plaat. Want ook met de liedjes is niets mis. De veelal in het Frans (Mali was tot 1960 een Franse kolonie) gezongen liedjes zitten bijzonder goed in elkaar, met veel percussie-elementen en kietelende gitaartjes. De zonnestralen stromen je speakers uit, zoals in La Réalité. Tegen zoveel vrolijkheid, klasse en swing was ook Manu niet bestemd, dus doet hij op enkele nummers ook mee. Niet dat het blinde echtpaar dat nodig had, want hun stemmen passen uitstekend bij elkaar. Het zorgt er wel voor dat Amadou en Mariam de overstap naar fans van Manu Chao gemakkelijker zullen maken. En het zou mij niets verbazen als je binnenkort geen (eet)café meer binnen kan stappen zonder deze cd te horen.
Agresión - Guerra SantaHet is niet onopgemerkt gebleven dat het de laatste jaren wat stil is geweest...
Malkovich - 017 Als je vroeger een single kocht dan had je ook echt de single. Tegenwoordig...