2010-12-02
Als je als band op het punt gekomen bent dat je jouw eigen muziek het beste noemt wat er ooit gemaakt is, ben je niet enkel de schaamte voorbij, maar moet je bovendien heel zelfzekerd in je schoenen staan. Sacha Dunable, zanger-gitarist van de Californische band Intronaut sprak echter deze hoogdravende woorden en voegde eraan toe beschaamd te zijn voor alles wat hij voordien gemaakt had. Wanneer dan ook nog duidelijk wordt dat hun derde langspeler Valley Of Smoke pretendeert thinking man’s metal te zijn in dezelfde stijl als Mastodon en Isis (twee bands waar ze overigens al mee toerden), word je als luisteraar wel heel nieuwsgierig.Vanaf het eerste nummer wordt al duidelijk dat we niet met een licht verteerbare vorm van muziek te maken hebben. De gecompliceerde progressive sludge die de vier heren brengen, heeft buiten voorgenoemde bands ook veel weg van Opeth, die qua complexe songstructuren en hard/zacht-contrasten heel dicht bij de stijl van Intronaut liggen. In opener ‘Elegy’ klinkt de zang nog even als Baroness, die andere grootheid in de experimentele sludge, maar al gauw geven ze hier hun eigen draai aan. De meeste nummers bevatten enkele fantastische stukjes, hoewel ze ook flirten met monotonie en traagheid. Drummer en bezieler Danny Walker voegt er met zijn virtuoze drumtechnieken iets extra aan toe, waardoor we alvast kunnen beamen dat deze muziek veel aandacht behoeft alvorens er een mening te kunnen over uitspreken. De vraag is natuurlijk of dit echt zo’n klassieker is als ze zelf beweren. Het antwoord op die vraag is alvast negatief. Als de band stelt veel tijd en energie in dit album gestoken te hebben, zullen we dit zeker niet tegenspreken en indien ze beweren aan een serieuze opmars bezig te zijn, zullen we ook dit ten volle bevestigen. Maar een volbloed classic in metalland hebben ze nog niet te pakken. Daarvoor blijven net iets te weinig nummers hangen. Buiten het verbluffende ‘Miasma’ en het door bassist Justin Chancellor van Tool opgesmukte ‘Valley of Smoke’ horen we op dit album enkel genialiteit bij momenten. Geen enkele song is slecht, geen enkele stukje overbodig, maar het geheel blijft niet plakken als lijm, zoals dat bij ware genialiteit wel het geval is. We zouden kunnen stellen dat dit de keerzijde is van het complexe, langgerekte materiaal dat ze ons voorschotelen, hoewel bijvoorbeeld Opeth er wel in slaagt met dezelfde elementen instant klassiekers af te leveren.
Iedere metalfan moet dit in ieder geval eens gehoord hebben, want dit is zeker en vast een band met enorm veel potentieel. Hou enkel in het achterhoofd dat het ware pièce de résistance nog komen moet.
Helloween - 7 SinnersSinds hun oprichting rond 1984 staat Helloween wereldwijd gekend als één...
Virgin Steele - The Black Light Bacchanalia Het Amerikaanse Virgin Steele draait al sinds 1982 mee in de metal scene....