2010-11-18
Wanneer je de rauwe stem van zangeres Martina Frank van Poison Sun hoort kan het bijna niet anders of je denkt dat zij het nichtje van Brian Johnson (AC/DC) en tegelijkertijd het halfzusje van Doro Pesch is. De Duitse band heeft met deze pittige dame goud in huis en heeft haar muziek vooral om Martina heengebouwd. De uit Hannover afkomstige band bestaat pas kort en gaat binnenkort haar debuutalbum Virtual Sin uitbrengen. Op de plaat staan tien rauwe hardrock nummers die het best zijn te plaatsen in het hoekje van AC/DC, en natuurlijk Doro. Vooral de vergelijkingen met haar Duitse Collega zullen Martina tot vervelens toe nagedragen gaan worden. Het verschil is dat Martina nog wat rauwer zingt dan Doro, wat meer volume heeft en bijna accentloos Engels zingt. Daarbij heeft de band de nodige strakheid en laat gitarist Hermann Frank horen de nodige virtuositeit te bezitten.
Hoogdravend is het ook niet, laat daar geen misverstanden over bestaan, maar gewoon drie kwartier vet rocken kan nooit geen kwaad. Poison Sun weet wat liefhebbers van dit soort muziek nodig hebben en bedient ze dan ook op maat. De nummers zijn afwisselend snel of midtempo en hebben wat cliché titels, maar dat hoort ook bij dit soort muziek. De plaat begint met het slepende ‘Voodoo’, dat voorzien is van een zompige riff en dat stukjes zanglijn van Whitesnake en Aerosmith bevat. ‘Hitman’ is een stamper van het formaat dat glamrock bands als Mötley Crue graag spelen. Ook ‘Red Necks’ is een snelle rocker, dat een typisch cliché refreintje heeft. Echt interessant wordt het als het gas er wat van af gaat zoals in het dreigend klinkende ‘Killer’ en de epische afsluiter ‘Forever’. Deze heerlijk slepende powersongs zijn met voorsprong de twee lekkerste nummers op het album. Juist door die slepende ritmes komen deze nummers een stuk zwaarder binnen dan de vlotte rockers. Hetzelfde geldt enigszins voor ‘Princess’ al wordt er in deze song wel wat van Black Sabbath gejat.
Virtual Sin is er voor liefhebbers van ongecompliceerde rock waar je eens lekker van uit je bol kunt gaan, zonder alles als simplistisch af te willen doen, want de band is strak, muzikaal zeer goed onderlegd en Martina Frank heeft echt een dijk van een stem. Qua songmateriaal is alles nog niet even goed maar de band heeft aangetoond wel degelijk sterk uit de hoek te kunnen komen. Voor een debuutplaat is dit zeer verdienstelijk.
Karen Malka - Lady of the ForestAls je aan Israël denkt, kan je bijna niet om de ellende in het land heen....
Powerworld - Human Parasite Het Duitse Powerworld is typisch een band zoals er zoveel bestaan. De...