2010-11-24
Als er één band is die de conventies van black metal wel heel erg ging herdefiniëren, is het wel Solefald. Met hun avant-gardistische aanpak reageren ze sinds 1995 op de bestaande waarden binnen het genre, door elementen toe te voegen naar eigen goeddunken en zonder rekening te houden met het verwachtingspatroon van hun luisteraars. Het gaat zelfs zo ver dat dit duo, bestaande uit zanger-gitarist Cornelius Jakhelln en percussionist-keyboardist Lars A. Nedland, al met de dood bedreigd werden voor hun heidense aanpak. Het mag echter niet baten, want met Norrøn Livskunst presenteren deze heren alweer hun zevende album aan de mensheid. Ook hier mag u weer een mengelmoes verwachten van black metal, folk, goth metal, lounge, elektronica en een gezonde dosis humor.Stilistisch gaat Solefald echter verder dan een cross-over van verscheidene muziekstijlen. Cornelius Jakhelln is naast zanger en gitarist ook nog eens schrijver van romans en poëzie, en veel van zijn literaire bezigheden schemeren ook door in zijn muzikale werk. Zo gaat het nummer ‘Stridsljod, (Blackabilly)’ bijvoorbeeld over het hoofdpersonage uit zijn roman Voguesville, terwijl hij er ook niet voor terugschrikt poëzie van Lord Byron of Olav H. Hauge te verwerken in zijn songs. Het Noors dat Solefald gebruikt is overigens een archaïsche vorm genaamd høgnorsk.
Aan creativiteit dus zeker geen gebrek, hoewel er af en toe nood is aan coherentie op dit album. Dit ligt niet zo zeer aan de interdisciplinaire aanpak, waar we nu eens donkere melancholische poëzie krijgen, dan weer pure satire, maar door het vermengen van een aantal genres, krijg je als luisteraar wel soms het gevoel dat je ietwat verdwaalt. Norrøn Livskunst start met het prachtige folklied ‘Song Til Stormen’, waarna we meteen een black metal track aangereikt krijgen die opvallend veel doet denken aan de eerste vier albums van Dimmu Borgir, met hier en daar wat gothic invloeden die door de vrouwenstemmen naar voren komen. Bovendien staan er twee avant-gardistische songs op die ervoor zorgen dat we toch wat samenhang missen. ‘Tittentattenteksti’ verrast enorm door het hysterische geschreeuw van gastzangeres Agnete Kjølsrud (Djerve, ex-Animal Alpha). Als een Yolandi Visser (cf. Die Antwoord) die door de duivel bezeten is, raast ze door de boxen, wat nu eens voor opgetrokken wenkbrauwen zorgt, dan weer voor het toestoppen van de oren. Qua uitdagingen is deze song wel compleet: black metal wordt afgewisseld met pop en gothic, terwijl producer Endre Kirkesola met een amen break en enkele productiesnufjes een jungleachtig gevoel meegaf aan dit nummer. ‘Eukalyptustreet’ mag dan bijna tien minuten lang zorgen voor een oase in deze veelzijdige woestenij, met een saxofoon als toppunt van durf en vernieuwing.
Ons eindoordeel is met andere woorden voornamelijk positief. Voor ons kon het na voldoende luisterbeurten niet meer stuk, waardoor we er zelfs echt van gingen houden. Het gemis aan coherentie wordt bijna volledig weggewerkt door gewenning. We zijn er ons echter van bewust dat de regelneven en de genrepolitie al klaar staan om beide heren de gevangenis in te draaien, wat hun imago als brave huisvadertjes in de gewelddadige wereld van het zwarte metaal enkel ten goede kan komen.
The Word Alive - Deceiver The World Alive is een relatief nieuwe metal core band uit de Verenigde...
Karen Malka - Lady of the Forest Als je aan Israël denkt, kan je bijna niet om de ellende in het land heen....