De heren hebben duidelijk begrepen dat de eerste e.p. verwachtingen heeft geschept. De e.p. opent namelijk bijzonder zelfverzekerd, pretentieus zelfs bijna, met ‘Man’s Littleness’. Pretentieus, omdat het met zijn intro van bijna twee minuten ruim de tijd neemt om uit te bouwen tot een fijne climax. Wat verder direct opvalt, is dat de band andere muzikale invloeden in haar liedjes heeft verwerkt. Op het debuut hoorde je nog duidelijk de invloed van Arctic Monkeys. Op Discrepancies hoor je invloeden terug van o.a. Foals en Kings of Leon. Vooral voor wat betreft het gitaargeluid lijkt laatstgenoemde band de nodige invloed te hebben gehad. Check ‘House Of Love’ of (het refrein van) de vooruitgeschoven single ‘Sinus’ maar eens.
Het zelfverzekerde hoor je terug in alle liedjes (vier stuks) van de e.p. Maar dat was eigenlijk min of meer ook al het geval op Triple A-Side. Het verschil zit ‘m er dit keer in, dat de band zich een breder muzikaal jasje heeft aangemeten. Dit zorgt ervoor dat de e.p. de volle lengte weet te boeien. Aandachtspuntjes voor de band zijn (nog steeds) de Engelse uitspraak, de nog niet altijd even memorabele zanglijnen en het gebrek aan een eigen smoel. Maar als je de ontwikkeling van de band hoort in krap een jaar tijd, dan zou dat zomaar eens helemaal goed kunnen gaan komen.
Het niveau van hun voorbeelden halen de heren dan ook (uiteraard) nog niet. Maar dat Uncle Frankle een puike band is, die weet hoe ze een liedje moet schrijven dat met beide voeten in deze tijd staat, dat staat vast.
Wood - The Space Without AnxietyHet album The Space Without Anxiety van Wood is de opvolger van de cd...
Tangarine - Wintersongs, The December Sessions Muziek kan niet alleen de soundtrack van een film of een leven zijn, maar ook...