The Orb - Metallic Spheres (met David Gilmour) Recensie op Podiuminfo

The Orb featuring David Gilmour - ‘Metallic Spheres’

2010-12-12 Er zijn mensen die The Orb niet kunnen smaken. ‘Te vaag’, ‘te ijl’, ‘te langdradig’. Of, ‘typisch muziek voor potheads’. Aan hen zal Metallic Spheres niet besteed zijn. En aan de fans?

De ‘Pink Floyd van de jaren negentig’, werd The Orb wel eens genoemd. Dat was niet erg naar de zin van Dr. Alex Paterson. Goed, er waren visuele parallellen (live en in het hoeswerk), ‘Meddle’ maakte indruk op de puberende Paterson en op het Orb-debuut droeg ook Pink Floyd’s latere basgitarist Guy Pratt een steentje bij, maar in essentie bleven het muzikaal gescheiden werelden. Tot vorig jaar een liefdadigheidsproject werd opgestart voor een Britse hacker, en de paden van Gilmour en The Orb’s vertrouwde producer Youth kruisten.

Een muzikale ontmoeting tussen Paterson en Gilmour, zanger en gitarist van Pink Floyd -en volgens sommigen de beste gitarist ter wereld: voor Youth was het lang een droom. Logisch ook, want Youth, altijd al fan van Pink Floyd, was als bassist bij Killing Joke en producer voor zowel The Orb, Heather Nova als Primal Scream toch al een soort wandelende link tussen rock en electronica. Toch is de plaat vrij geruisloos op de markt gebracht, en dat past haar ook, want echt potten breken doet ze niet. Eigenlijk kan je Metallic Spheres nog het beste zien als een volgende stap in de reeks ingezet op het Malicious Damage-label, waar creatieve clashes met ondermeer Meat Beat Manifesto en Hans-Joachim Roedelius het licht zagen. Wat dat betreft blijft het gissen naar wat de ooit weer afgeblazen ontmoeting met Kraftwerk had kunnen opleveren.

Metallic Spheres is geen Pink Floyd revisited, of een The Orb die helemaal terug naar de roots gaat. Het is een middenweg daartussen. Met de plaat als spiegelbeeld, want gitaren overheersen de ‘Metallic’ side, en electronische fratsen het ‘Spheres’ deel. Die vormelijke aanpak verwijst meteen ook naar de conceptplaten van de jaren zeventig, waarbij elk deel op zijn beurt te zien is als een geheel van vijf ‘movements’. Zo tekent Gilmour nadrukkelijk voor de 14 minuten lange intro. Meteen een uitdaging voor The Orb-fans, want de elektrische en lap steel gitaar van Gilmour, bewerkt door Paterson, klinken erg typisch en dominant, waardoor je niet helemaal kan ontsnappen aan de associaties met de jaren zeventig. Die associaties, onlosmakelijk verbonden met de wat meer logge atmosferische rock van een finaal uit zijn voegen gebarsten Pink Floyd, liggen niet meteen in het verlengde van het lichtere, trippy electronische werk van The Orb als gangmakers voor ambient house. De ‘Metallic Side’ is dan ook een delicate evenwichtsoefening, waarbij vooral het akoestische werk van de Braziliaanse Marcia Mello weet te charmeren (‘Black Graham’).

Op de ‘Spheres’ side krijgen ritme en een organische ambient feel veel meer de plaats. Youth en Paterson plaatsen hun keyboards, bas en sampler nadrukkelijker naast de gitaarlinten van Gilmour, en ook dub en reggae drukken een watermerk op materiaal als ‘Olympic’ en ‘Chicago Dub’. Zeker wanneer echo’s van krautrock doorademen in het mooi afsluitende ‘Bold Knife Trophy’ krijgen fans weer aansluiting bij eerder werk als ‘Pomme Fritz’ en ‘FFWD’. Toch wordt daarmee niet de indruk weggewist dat de twee stijliconen elkaar wel èrg vriendelijk benaderen, zonder elkaar écht te willen uitdagen.

Daarmee is deze plaat, die overigens wel een technisch hoogstandje meekreeg in de versie met een erg surround klinkende 3D60-opname, voorál een gezellig vriendenproject geworden. Dat is niet verkeerd, maar daarmee nestelt de plaat zich wel onopvallend in de avontuurlijke discografie van The Orb. En dat voelt toch een beetje als een gemiste kans.

Recensent:Mario De Block Artiest:The Orb Label:Columbia