2010-12-16
Willie Nile is een oude rot in de muziekindustrie, die nog vaak op het podium wordt uitgenodigd door Bruce Springsteen en andere oude rotten. Dat roept nogal wat vraagtekens op. Want wat heeft Nile in zijn carrière precies gepresteerd? Net als vele anderen, was hij aan het begin van zijn pad een veelbelovende nieuwe artiest. Hij tourde zelfs als voorprogramma-band van The Who. Maar door allerlei ‘legal issues’ kwam zijn eerste, echt goed ontvangen album, House Of A Thousand Guitars, pas uit in 2009. Willie Nile is op dit moment beter te omschrijven als valse belofte, dan als een ervaren oude rot die garant staat voor goede muziek door de jaren heen. Een uitnodiging van Bruce Springsteen lijkt dan ook voort te komen uit medelijden. Maar Willie Nile lijkt zijn status te gaan oppoetsen en verloren tijd te gaan inhalen. The Innocent Ones is zijn tweede album in twee jaar, waarop Nile deze keer zijn Tom Petty t-shirt heeft aangetrokken. Niet alleen klinkt hij als de zanger en zijn Heartbreakers, de nummers op deze plaat zijn, afgezien van iets jeugdiger, prima geschikt voor Petty’s oude mannen publiek. Het levert een aantal fijne liedjes op, met als absolute hoogtepunten ‘One Guitar’ en ‘Topless Amateur’; feel-good classic rock, ingespeeld met een losjes vastgehouden gitaar.
The Innocent Ones lijdt echter ook aan de classic rock-ziekte van eentonigheid. Op de eerdergenoemde twee tracks na, is het allemaal nogal vlak en veel van hetzelfde. Het album opent met ‘Singin’ Bell’, een typisch nummer waarvan iedereen gaat denken dat ze hem al een keer eerder hebben gehoord. Een oude rocker die “ting, ting, ting, dong, dong, dong” zingt... opa en oma hebben er vast geen problemen mee, maar in de oren van menig ander luisteraar klinkt het nogal ‘corny’.
Over het algemeen is er weinig mis met The Innocent Ones. Er zijn geen enorm slechte tracks waar met een vervloekende vinger naar gewezen kan worden. Maar dat is ook het hele eieren eten. Het album gaat nergens overboord. Het bevat wat leuke liedjes, maar niets om écht enthousiast van te worden. En belangrijker nog: de échte Tom Petty maakt vrijwel dezelfde muziek, maar dan vele malen beter. Er is dus geen enkele reden om Willie Nile in huis te halen.
Escape the Fate - Escape the Fate Escape The Fate is een relatief nieuwe band die voor zijn derde langspeler...
The Damned Things - Ironiclast Uit het niets komt daar ineens de volgende “heavy metal supergroep” aan de...