Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky Recensie op Podiuminfo

2010-12-14 Fan of geen fan, Chinees of geen Chinees: niemand zal ontkennen dat Swans vleselijke muziek maken. Niet voor niks waren de Sade, Egon Schiele, Chris Burden en actionist Herman Nitsche vroege inspiratiebronnen voor Gira. Alleen mag het met de deels nieuw samengestelde Swans, op hun eerste studioalbum sinds Soundtracks For The Blind, muzikaler dan ooit.

Wrange teksten, wars van alle illusie, en Gira’s korzelige stem in het duister: die elementen zijn vaste hap, ook na de break van dertien jaar. Net als een bijzondere intro. ‘No Words/No Thoughts’ begint met het geluid van buisklokken. Om dan uit te barsten in blikkerend gitaargeweld van ouwe getrouwe Norman Westberg en de gierende blazers van Brian Carpenter. Alleen: die intro, indrukwekkend als hij is, is op plaat wel erg kort. Moet je maar es kijken wat je live krijgt bij hun nieuwe tournee. Een intro bij Swans: ‘t is tòch deel van een ritueel.

‘Reeling The Liars In’ lijkt een cynisch, antipolitiek dronkemanslied. Maar net zo goed projecteer je het simpelweg op iedere leugenaar die je wil verwensen. In die zin houdt Gira graag speelruimte tussen fictie en realiteit, universeels en biografisch. "Small truths are for accountants" citeert hij dan Werner Herzog. ‘Jim’ richt zich niettemin duidelijker tot James Thirlwell, vroeg boegbeeld van de no wave met Foetus. Natuurlijk vormen Swans voor Gira ook een dankbare uitlaatklep voor abjecte lyrics als van ‘My Birth’, niet zonder Westbergs smerige halen aan de snaren. Kort gesteld is My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky een ‘play loud’ plaat over geboorte en dood, macht en onmacht, wijsheid en waanzin, verlies en zegening. Niets nieuws dus voor Swans-fans, en toch is het weer anders.

Intensiteit bleek vaak een understatement voor Swans’ muziek. Bezeten kon je ze noemen, vooral die eerste platen, tot het meesterwerk White Light From The Mouth Of Infinity, dat in de eerste plaats voor diepte koos. Hun nieuwste lijkt vooral balans te zoeken tussen diepte en verbreding. Daar is Gira’s recentere werk met The Angels Of Light zeker niet vreemd aan. In ‘You Fucking People Make Me Sick’, een duet van Devendra Banhart met Gira’s drieëneenhalfjarige dochter Saoirse, valt een experimenteel orkest uit de kast. ‘Inside Madeleine’ dreigt met ontsporing, maar vloeit over in een indrukwekkend rustpunt. Net goed: het illustreert hoe ook de nieuwe Swans (met Gira, Westberg, Christoph Hahn en Bill Rieflin als vertrouwd kwartet naast Phil Puleo, Thor Harris, Chris Pravdica en een aantal gastmuzikanten) emotionele variatie en stemmingswisseling tot terugkerende elementen in hun muziek rekenen. Overigens boeten Swans in die nieuwe bezetting live, op de rand van blatante industrial en doomy americana, niks aan kracht in. Ook bij hun recente passage in Brussel stond je als toehoorder op bepaalde momenten muzikaal zand te happen in een zandstorm in de woestijn.

Swans speurden altijd al de grenzen af van de condition humaine. Dat is een kracht, en die is gebleven. Gira’s licht grensoverschrijdend podiumgedrag mag dat nog ‘s extra in het (liever niet al te heldere) licht zetten. Op één vlak is het wel wennen. Met My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky lijkt het lied met Jarboe definitief gezongen. Gira’s vrouw Siobhan Duffy zingt wel even mee in de bizarre ballad ‘Little Mouth’, maar dat kan de herinnering aan Jarboe nog niet uitwissen. Zou het mee een reden zijn waarom voor de opvolger een instrumentaal spoor wordt overwogen? Ook op dàt vlak houden Swans het graag spannend.

Recensent:Mario De Block Artiest:Swans Label:Konkurrent