2010-12-08
Het in 1989 opgerichte Therapy? debuteert in 1991 met het mini-album Babyteeth en een jaar later volgt Pleasure Death, eveneens een mini-album. De Noord-Ierse band tekent hierna bij het grote label A&M, waar in 1993 het langspeeldebuut Nurse verschijnt. Met het van dit album afkomstige ‘Teethgrinder’ scoort Therapy? haar eerste hit, maar de echte doorbraak volgt een jaar later met het inmiddels klassieke album Troublegum. In 1995 brengt Therapy? Het album Infernal Love en mede dankzij de hitsingle ‘Diane’ wordt ook dit een groot succes. Drummer Fyfe Ewing houdt het hierna voor gezien en hij wordt vervangen door Graham Hopkin. Zonder Ewing weet Therapy? het succes echter niet vast te houden en na Semi-Detached verlaat de band A&M. De albums die volgen verschijnen op verschillende kleine labels.
Ondanks het gebrek aan (mainstream-)succes gaat Therapy? onverschrokken door en in 2009 verschijnt het twaalfde studioalbum van de band, Crooked Timber. De tournee bij dit album brengt het trio in maart 2010 naar het Londense Water Rats Theatre. Van de drie concerten worden opnames gemaakt en hieruit is nu de live-dubbelaar We’re Here To The End samengesteld.
Zoals gezegd beleefde Therapy? haar commerciële hoogtepunt halverwege de jaren ’90 met Troublegum en Infernal Love en deze albums zijn dus ook goed vertegenwoordigd op We’re Here To The End. Van Infernal Love komen vier songs voorbij en van Troublegum zelfs zeven. Relatief gezien is Babyteeth echter het best vertegenwoordigd. Van de zeven songs op dit mini-album staan er maar liefst vijf op We’re Here To The End. Verder bevat het album drie songs van Nurse en One Cure fits All en vier van Crooked Timber. De rest is afkomstig van andere platen, waarbij van de langspelers alleen Shameless genegeerd wordt.
Bij het beluisteren van We’re Here To The End blijkt dat Troublegum en Infernal Love niet voor niets Therapy?’s meest succesvolle albums zijn. De songs van deze twee platen steken duidelijk boven de rest uit. Nummers als ‘Stories’, ‘Moment Of Clarity’, ‘Knives’ en ‘Die Laughing’ vormen dan ook de hoogtepunten van We’re Here To The End.
Het vlak voor het eind van de tweede cd geplaatste ‘Isolation’ is ook goed, maar haalt het uiteraard niet bij het origineel van Joy Division. Een regelrechte tegenvaller is de snelle gitaaruitvoering van ‘Diane’. De cover van Hüsker Dü had een mooi rustpunt in de set kunnen vormen, maar klinkt hier als een doorsnee Therapy?-song.
Hoewel de beste songs dus afkomstig zijn van de twee bekendste albums, bevat We’re Here To The End nog wel een paar andere uitschieters. Zo zijn bijvoorbeeld ‘Evil Elvis’, ‘If It Kills Me’ en ‘Potato Junkie’ ook erg sterk. Deze laatste song bevat de uitstekend meezingbare regel “James Joyce is fucking my sister”.
We’re Here To The End is het eerste live-album van Therapy? en voor de fans is het alleen daarom al een must-have. Voor de gewone muziekliefhebbers is twee keer ruim een uur Therapy? echter wel wat veel van het goede. Daarnaast is de geluidskwaliteit van het album niet heel goed. Bij een band als Therapy? past uiteraard geen al te glossy productie, maar We’re Here To The End klinkt bij vlagen wel erg ongepolijst, haast op het bootleg-achtige af.
Eerdere recensies van Therapy?
- 15-02-2009: Crooked Timber.
The Quireboys - Live in London The Quireboys worden in Amerika vaak The London Quireboys genoemd, hoewel...
Goose - Synrise Goose debuteert in 2006 met het album Bring It On . De Belgische groep...