Wat aanvankelijk begint als een mengeling van Ghinzu, Goose en Millionaire slaat halverwege om in postapocalyptisch geëxperimenteer in de trant van de betere art- en krautrock. In ‘Armed for Peace’ en ‘Arena’ horen we nog ongecompliceerde, maar uiterst dansbare indierock met een vleugje electronica en in het briljante ‘Gaze’ klinkt zanger Ben Shemie als een nihilistisch, doch botergeil fantoom. Op een dergelijk moment besef je dat je dit soort muziek niet vaak te horen krijgt en dat je jezelf gelukkig mag prijzen er nog eens te mogen van proeven. Toch vergaat dit kippenvelgevoel je snel wanneer er te arty-farty wordt omgesprongen met hun idee van experimenteel. Buiten de sfeer die de monotone, bijna saaie songs ‘Sweet Nothing’ en ‘Pie IX’ uitwasemen, valt er weinig goeds over te vertellen. Ook het feit dat ze een nietszeggend lied als ‘Up past the nursery’ als single promoveren, toont dat de jongens eigenwijze keuzes verkiezen boven kwaliteit, wat niet altijd even slim is. Toch eindigt het album weer iets positiever met tonen die een verwoeste futuristische wereld perfect kunnen begeleiden, zoals te horen in ‘PVC’, het lieflijke maar dreigende ‘Fear’ of het in zijn lot berustende ‘Organ Blues’.
Al mag Zeroes QC in zijn geheel op zijn minst eigenaardig genoemd worden, het blijft een interessante plaat om te beluisteren en rustig te ontdekken. Niet elk nummer mag dan een lang leven beschoren zijn, toch staan er enkele quasiklassiekers op, wat voor een opkomende band toch al een serieuze verdienste is. De toekomst lacht hen toe, hoewel hun muziek en hun sfeerbeeld ons iets totaal anders vertellen.
Ingraved - OnryouHet Italiaanse Ingraved maakt volgens de bio een kruising tussen moderne...
Jahcoustix - Crossroads Dat Duitsers goede reggae kunnen maken bewijst Gentleman al. De reggaezanger...