2010-12-12
Grote muziekliefhebbers weten ondertussen al dat de wereld vol zit met geweldige muzikanten, die waarschijnlijk nooit ontdekt gaan worden door een groot publiek. Eric Clapton, Slash, Carlos Santana, vooral wat betreft gitaristen is er al jaren een vaste garde van wat de meeste mensen als de crème de la crème beschouwen. Maar zo nu en dan treedt er een muzikant in de spotlights die ons er weer even aan herinnert dat er meer is dan het oude bekende.Steve Senes is zo'n muzikant. Na tientallen jaren in bandjes te hebben gespeeld en te hebben gepingeld in liedjes van ieder genre, besloot hij een jaar of twee geleden de stoute schoenen aan te trekken en solo verder te gaan. Eind 2009 werd hij verkozen tot 'Guitar Superstar of the Year' door het toonaangevende magazine Guitar Player en in november dit jaar kwam zijn eerste soloplaat uit, De-Evolution Of Theory, die door oplettende muziekliefhebbers met open armen is ontvangen.
Het is namelijk, na dit jaar te zijn bestookt met cd's van onder andere Clapton, Slash, Richard Thompson en Santana, een verfrissende ervaring om weer eens een gitaarvirtuoos te horen die 'gewoon' gitaar speelt. De-Evolution Of Theory bevat geen zang van de snarentemmer zelf en ook is er geen ellenlange lijst gastzangers- en zangeressen aanwezig. Twaalf knallende tracks lang wordt de luisteraar een overdosis electrisch gitaargeweld voorgeschoteld. Heftig en zonder fratsen. Geen Adam Levine, geen Jennifer Lopez, alleen maar Gibson en Fender.
Het pakt genadeloos goed uit en verveelt nergens. Senes' ervaring met muziek van alle stijlen heeft ervoor gezorgd dat ook ieder nummer, ondanks gebrek aan zang, klinkt als een track uit een ander genre. Van metal tot country, van latin tot funk, het vloeit moeiteloos in elkaar over wanneer Steve het zijn gitaar laat zingen. Beluister bijvoorbeeld 'Cop Show' en 'Facecheck' in die volgorde. Funk en metal aan elkaar geplakt met een simpele interlude.
Als er toch een minpunt genoemd moet worden, dan zou men kunnen zeggen dat alles behalve het gitaarwerk (drums, sommige intro's) nogal simpel is. Maar dat is mierenziften. De-Evolution Of Theory is een ontzettend goede gitaarplaat waar eigenlijk niets op valt aan te merken. Het is zo'n album waarbij je het liefst met een schorre strot roept dat - "fuck yeah!" - dit nou echte mannenmuziek is. Weg met die halfgare, vrouwelijke r&b-liedjes die zijn voorzien van riff en solo door Santana of Slash. Steve Senes weet hoe het moet.
The Dukes - Resiliant LoversJe moet het als band maar voor elkaar zien te krijgen: binnen een jaar na...
Band of Spice - Feel Like Coming Home Dat Spice (ex-vocalist van Spiritual Beggars, waar hij wegging vanwege...