De e.p. telt vier liedjes, en trapt prima af met ‘Victory’. Een catchy gitaardeuntje, dat duidelijk knipoogt naar een band als The Dandy Warhols. In het refrein komt een gitaarlijntje terug dat de jonge heren van Manic Street Preachers lijken te hebben gejat. Niks mis mee trouwens. Het toont aan dat de heren weten waar ze de prima mosterd vandaan moeten halen. In hun biografie staan de diverse invloeden overigens allemaal netjes benoemd. En inderdaad, The Dandy Warhols staan daar netjes bij.
‘Victory’ is niet het sterkste liedje van de e.p., en duurt eigenlijk voor het mooie net iets te lang. Het is wel een mooie opmaat voor de titelsong, dat gelijk ook de sterkste troef is. ‘Resilient Lovers’ heeft een lekker doortastende drumpartij die het liedje fijn opstuwt. Om precies in het refrein even open te breken om de sterke zanglijn er optimaal uit te laten komen. Sterke troef, die zo op de radio kan.
‘The Stooge’ is verreweg het stevigste liedje van de e.p. Ook hier hoor je duidelijk de invloed van The Dandy Warhols terug. Al zijn ook sporen van Nirvana en Queens Of The Stone Age hier en daar te herleiden. Goed liedje, maar ik denk dat het vooral live goed uit de verf komt.
Afsluiter ‘Laughter’ is dan weer overduidelijk beïnvloed door The White Stripes. Eigenlijk klinkt het als een soort mix van The White Stripes en een electro band als Goose. Lekker liedje ook weer, die het je bijna onmogelijk maakt om niet met je hoofd mee te bewegen op de bijna marcherende drums.
Resilient Lovers is al met al dus een prima e.p.. Niet wereldschokkend, maar wel eentje die nieuwsgierig maakt naar het album. En dat album wordt ergens in 2011 verwacht.
Ruben Hein - Loose Fit Ruben Hein lijkt een onbekende naam, maar toch zal het werk van de pianist...
Senes - De-Evolution of Theory Grote muziekliefhebbers weten ondertussen al dat de wereld vol zit met...