2010-11-28
Ik heb er altijd wel respect voor, als een artiest zich weet te vernieuwen. En dan hoeft hij/zij heus niet ieder album echt vernieuwend bezig te zijn. Wat ik bedoel is als een artiest op een album ineens een nieuwe kant van zichzelf laat horen. Dat kan natuurlijk op verschillende manieren. Meest voor de hand liggend is de muziekstijl of de instrumentele invulling, zoals een PJ Harvey die op White Chalk ineens een heel album lang piano speelt. Maar het kan net zo goed de thematiek van een album zijn. Als je Red Leader DreamNina Kinert’s e.p. Visitors, dan presenteert zij zich op alle drie deze punten totaal anders. Doorbraakalbum Pets & Friends uit 2008 liet al horen dat de voormalig violiste en achtergrondzangeres van Ane Brun graag flirt met elektronische instrumenten. En op de bijbehorende tour kwamen daar nog percussieve elementen bij, aangezien ze die tour twee drummers in haar band meenam. Zo kon het zijn, dat de singer-songwriter van de e.p. uit 2005 zich had ontwikkeld tot zangeres van soms licht elektronische, af en toe zelfs dansbare tracks in 2008.
De lijn van Pets & Friends is wat dat betreft nog verder doorgetrokken op dit vierde album. Het album is nog elektronischer, en is stukken bombastischer dan het vorige. En dan de thematiek: dit keer zijn de liedjes opgehangen aan het thema van een fictieve Star Wars film. Een film, die alleen in het hoofd van de zangeres zelf bestaat. En dat is misschien wel direct een beetje het euvel van dit album: niet alle liedjes weten je als luisteraar in te pakken. Vermoedelijk, omdat ze in het hoofd van Nina Kinert zelf helemaal passen bij die fictieve film. Maar als luisteraar zul je die film nu eenmaal nooit te zien krijgen. Hierdoor duurt een song als ‘25’ veel te lang, zonder te blijven boeien. En kabbelt een song als ‘ Wings’ maar een beetje voort.
Gelukkig kent het album ook fraaie momenten. ‘ Original Sin’ bijvoorbeeld, een fraaie pianosong die nog het meest aan haar hit ‘Beast’ doet denken. En die bovendien opnieuw van die donkere zinsneden bevat, die Nina Kinert kenmerken. “Do it, do it, do it ‘til I bleed inside”, is daar slechts een willekeurig voorbeeld van. ‘Push It’ is ook erg intrigerend, en lijkt bij uitstek geschikt voor een film. Dan hebben we nog ‘Play The World’. Een heerlijk catchy hoogtepuntje, dat ook niet had misstaan op haar vorige album. En afsluiter ‘Down On Heaven’ blijft dagen in je hoofd zitten als je deze eenmaal beluisterd hebt.
Zo hinkt het album een beetje op twee gedachten. Fraaie songs, tegenover songs die maar niet weten te beklijven ondanks dat ze op een of andere manier soms wel weten te intrigeren.
Wat ook niet echt helpt, is dat de tracklisting op het album niet klopt. Of het bewust is weet ik niet, maar het draagt wel bij aan het vervreemdende karakter van het album. Eén ding weet ik wel zeker: Red Leader Dream zal zich vast weer uitstekend laten vertalen naar het podium. Stiekem ben ik daar best nieuwsgierig naar. Misschien dat dan ineens alles op zijn plek valt.
Brian Eno - Small Craft On A Milk Sea’ Brian Eno is een instituut. Hij gaf ambient z’n naam, vervaagde de grens...
My Chemical Romance - Danger Days: The True Lives of the Fabulous Killjoys Vergeet alles wat je ooit van en over My Chemical Romance hebt gehoord. De...