2010-11-24
Brian Eno is een instituut. Hij gaf ambient z’n naam, vervaagde de grens tussen pop en avant-garde, en stuurde op bepalende momenten de carrière van Bowie, Talking Heads en U2. Muziek zou dus niet zijn wat het is zonder Eno. Daarom ging er ook behoorlijk wat buzz vooraf aan de release van Small Craft On A Milk Sea. Of die plaat de torenhoge verwachtingen dan ook waarmaakt? Eno was trouwens niet de eerste om met rustig kabbelende synths de studio in en uit te stappen. Dat deden Tangerine Dream en Klaus Schulze ‘m voor. Wèl was hij de eerste die de studio zelf ook nadrukkelijk als instrument ging gebruiken. Moet je trouwens weten dat hij mid jaren zeventig aan het ziekenhuisbed gekluisterd lag na een aanrijding. Kreeg hij naast lastige medicatie ook onverteerbare harpmuziek te slikken. Dat kon dus anders, en dat zou snel blijken met ‘Another Green World’. Niettemin is er weinig kans dat je een specifiek geluid hoort als je aan Eno denkt. Eno bewaakte een breed speelveld in z’n muziek -van een classic als ‘Apollo’ tot het baanbrekende ‘My Life In The Bush Of Ghosts’- en dat is, behalve aan zijn vele producerswerk, ook te danken aan een filosofische ingesteldheid en technische vernieuwingsdrang.
Dat brede speelveld typeert, wellicht meer nog dan vorige platen, ook Small Craft On A Milk Sea. Daar is de samenwerking met Leo Abrahams en Jon Hopkins ook niet vreemd aan. Abrahams werkte als gitarist eerder al met Nick Cave, David Holmes en Marianne Faithfull, Hopkins was met Eno gevierd coproducer voor Coldplay’s Viva La Vida en schreef muziek voor een aantal dansvoorstellingen. Dat zijn dus niet de minste. En hoewel hun invloed vooral via jams door een aantal tracks waadt, is dat wel voldoende om Eno’s wat archaïsche ambient een hedendaagse touch te geven.
Net op dat vlak blijft Small Craft On A Milk Sea niettemin een tweeledige plaat. Zo drijven ‘Emerald and Lime’ als intro en ‘Written, Forgotten’ en ‘Calcium Needles’ als afsluitende tracks op de zo typische, arcadische ambient waarmee Eno zich in volle punktijd moedig op de kaart zette. Al mag je niet vergeten dat Eno zichzelf nooit een muzikant in de ware zin van het woord noemde. Voor hem is vooral geluid op zìch een ambacht, en zo draait ook deze plaat goeddeels om het creëren van mini travelogues, bij ongeschreven silent movies, met een soms wat donkere, dan weer romantisch-naïeve inslag en veel aandacht voor sfeer. Melodie en ritme zijn minder aan Eno besteed, en het is vooral daar dat Abrahams en Hopkins enige balans brengen. Zij loodsen in het titelnummer, en meer nog in ‘Flint March’, de donkere, disharmonische industrial van ‘Horse’ en de trashy ritmische noise van ‘2 Forms Of Anger’ een zekere unheimlichkeit, een soort stempel van de tijd. Om dan de retro synths weer te laten heersen in ‘Bone Jump’. Misschien is ‘Dust Shuffle’ nog het meest geslaagd als compositie, in het verenigen van al die elementen.
Echt mooi zal ik Small Craft On A Milk Sea niet noemen. Daarvoor mist deze plaat, zoals wel vaker bij Eno, te zeer een emotioneel engagement en zin voor melodie, zoals je die wel kan vinden bij een Sakamoto, Fripp of Biosphere. Met Fripp of Hassell zou deze plaat dan ook een stuk harmonischer, warmer en meeslepender hebben kunnen klinken. Nu bewaart Eno toch een zeker gevoel van afstand daarin. Maar de plaat weet wèl Eno’s artistieke vrijheid te vrijwaren. En dat is, na 37 jaar, zeker een voorname verdienste.
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy Kanye West is geen rapper, hij is een rockster. Van het weer populair maken...
Nina Kinert - Red Leader Dream Ik heb er altijd wel respect voor, als een artiest zich weet te vernieuwen....