2010-12-29
Het negende studio van de uit Amerika afkomstige Shannon Wright is op de valreep van 2010 één van de betere en indrukwekkendste albums. Het album Secret Blood klinkt intens, dromerig, melancholisch, folky en bij vlagen ruw en ongepolijst. De muziek van Shannon is lastig in een hokje te plaatsen, maar de vergelijkingen met PJ Harvey, Björk en Kristin Hersh zijn niet van de lucht. Niet geheel ten onrechte. Dus liefhebbers van deze zangeressen komen bij Shannon Wright zeer aan hun trekken. Echt doorgebroken is deze bijzondere muzikante nog niet en ondanks deze prachtige cd zal dat waarschijnlijk met Secret Blood weer niet gebeuren. Nu moet ik zeggen dat deze plaat voor mij een eerste kennismaking met Wright is. Haar eerdere releases zijn volkomen aan mij voorbij gegaan en bleven ook voor een groot publiek onopgemerkt. Niet terecht, want inmiddels weet ik dat bijvoorbeeld het album Honeybee Girls (2009) lovend ontvangen is. Dat geldt ook voor de plaat Dreamette (1995), die ze met haar vorige band Crowsdell halverwege de jaren negentig maakte. In twaalf nummers neemt Wright je met haar vaste begeleiders Andy Baker (bass) en Brant Rackley (drums) mee op een goed half uur aan klanken en spannende nummers. Soms eenvoudig van aard, soms stevig en onrustig, maar nergens leidt het tot irritatie. Wright weet haar expressie goed te doseren. Als luisteraar heb je tijd nodig om de muziek van Wright te ontdekken. Je komt er met één luisterbeurt niet vanaf. De muziek ontrafelt zich pas ten volle na enkele luisterbeurten.
Openingsnummer ‘Palomino’ is nog rustig en dromerig aan klanken. Maar in ‘Violent Colors’ gooit Shannon reeds de registers open. Het nummers oogt als een langzame Chill song, maar ontbrandt vol met piepende snaren (gestreeld door uitglijdende vingers) en Wright's zwoele stem. Het lied kent een dreigende sfeer die losbarst met tussenpozen aan stevig bas klanken. Prachtig. Opvallende track 'Fractured' is volkomen rauw en klinkt gewelddadig. Met het nummer 'Dim Reader' lijken we weer wat tot rust te komen, maar toch komen we weer tot leven in de tweede helft met een levendige, nerveuze drums. Er valt veel te gennieten op het album.. De rustig ogende nummers ‘On the Riverside’, ‘Satelilites’ en ‘In the Needle’, laat Wright zien dat ze goed weet hoe je de piano moet gebruiken om een goede spanning op te bouwen. Een van de mooiste songs op de cd is het dromerige ‘Merciful Secret Blood of a Noble Man’, alwaar de titel van het album eveneens aan ontleend is.
De teksten van Wright zijn poëtische van aard en soms verontrustend en best bizar. En het valt niet mee ze goed te ontcijferen. Toch hoop ik dat Shannon Wright met Secret Blood eindelijk mag doorbreken naar een groter publiek, want haar negende plaat is één van een buitengewoon hoog niveau.
Eerdere recensies van Shannon Wright:
- 06-11-2009: Honeybee Girls;
- 04-08-2007: Let in the Light.
Fistful Of Mercy - As I Call You Down Fistful of Mercy is een gelegenheidsformatie en bestaat uit drie bekende...
Elliott Smith - An Introduction to... Een jaar of tien geleden kreeg ik eens een cd voor mijn verjaardag. Bij de...