2010-12-21
In 2004 richt Ben Bridwell met Chris Early en Tim Meinig Band Of Horses op en na korte tijd voegt Mat Brooke zich bij het drietal. Bridwell en Brooke kennen elkaar uit het onvolprezen Carissa’s Wierd, waar beiden van 1995 tot 2003 in spelen. Carissa’s Wierd debuteert in 1999 met het album Ugly But Honest, twee jaar later gevolgd door You Should be At Home Here. In 2002 verschijnt Songs About Leaving en dit blijkt een profetische titel, want het jaar erna wordt de band opgeheven. De verschillende leden zetten hun carrières voort in andere groepen of gaan solo. Er verschijnen nog wel twee compilaties, maar verder raakt Carissa’s Wierd een beetje in de vergetelheid. In juli van dit jaar wordt de band daar echter uitgehaald door Hardly Art. Dit label, vernoemd naar een zin uit de song ‘No Culture Icons’ van The Thermals, brengt een nieuw compilatiealbum uit en de band geeft bij deze gelegenheid een reünieoptreden. Na deze verzamelaar, They'll Only Miss You When You Leave: Songs 1996-2003, brengt Hardly Art nu ook de drie albums van Carissa’s Wierd opnieuw uit.
Ugly But Honest: 1996-1999, zoals het debuutalbum van Carissa’s Wierd voluit heet, bevat opnamen die de band tussen 1996 en 1999 in verschillende sessies opnam. Veel van de nummers werden op een eenvoudige viersporenrecorder opgenomen en de geluidskwaliteit is hierdoor niet altijd even goed. De kale, stemmige indiepop op het album is echter dik in orde. De diep in de mix weggestopte samenzang van Brooke en zangeres Jenn Ghetto doet wel een beetje aan die van Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low denken. Ook muzikaal gezien gaan tracks als ‘A Bathile Green’ en ‘Some Days Are Better Than Others’ wel een beetje richting dit trio.
Andere nummers zijn echter meer aangekleed, vooral met mooie vioolpartijen. Het ruim negen minuten klokkende ‘Lazy Eyelids’ is een mooi opgebouwd nummer, waarin de viool een bescheiden doch zeer belangrijke rol speelt. Na een vrij intense passage volgt opeens een gedeelte met alleen een piano. Het lijkt een nieuw nummer, maar dat is het niet. Ook in ‘Fluorescent Lights’ speelt de viool een belangrijke rol en dit nummer is alvast een voorloper van wat we op het tweede album kunnen verwachten.
Het belangrijkste verschil tussen You Should Be At Home Here en zijn voorganger Ugly But Honest is de verbeterde geluidskwaliteit. Het blijft lo-fi, maar dit tweede album klinkt toch wel duidelijk beter. Daarnaast zijn de songs meer aangekleed, met een hoofdrol voor de viool. De muziek is enerzijds folky, maar is ook geïnspireerd door klassieke kamermuziek en wordt dan ook omschreven als chamber pop of chamber rock. Carissa’s Wierd lijkt hierdoor sterk op het zeer obscure Halifax Pier, maar doet bij vlagen ook wel aan het rustige werk van de Ierse band The Frames denken.
De meeste nummers op You Should Be At Home Here zijn vrij rustig, maar de muziek is vaak wel vrij intens en boeiend. Rustig voortkabbelen doet het geheel nergens. Sommige songs, waaronder ‘The Color That Your Eyes Changed With The Color Of Your Hair’, worden mooi opgebouwd naar een vrij stevig eind. Het korte ‘All Apologies And Smiles, Yours Truely, Ugly Valentine’ is zelfs helemaal vrij stevig. ‘A Loose Hair Falls Into A Glass Of Water Without Ice’ weer wat meer aan de experimentele kant.
Het laatste album van Carissa’s Wierd, Songs About Leaving ligt in het verlengde van You Should Be At Home Here. Mooie ingetogen indiepop met veel aandacht voor de viool en hier en daar een wat stevigere passage. Verder is er op dit album een grotere rol weggelegd voor de piano. In ‘Piano Song’ gaat de band behoorlijk op de klassieke toer en ook in bijvoorbeeld ‘Farewell To All These Rotten Teeth’ speelt de piano een belangrijke rol. Niet alle songs zijn overigens zo uitgebreid gearrangeerd. ‘So You Wanna Be A Superhero’ en ‘Sofisticated Fuck Princess Please Leave Me Alone’ zijn heel kaal met alleen een gitaar en de stem van Jenn Ghetto.
Het is goed dat Hardly Art de albums van Carissa’s Wierd opnieuw uitbrengt, want Ugly But Honest, You Should Be At Home Here en Songs About Leaving zijn te goed om vergeten te worden. Liefhebbers van de betere indiepop, die deze platen niet gaan beluisteren, doen zichzelf ernstig tekort.
The Parting Gifts - Strychnine DandelionMet de explosieve garagepunk van The Oblivians en de zwaar verslavende...
Solar Bears - She Was Coloured In Ik gaf het eerder aan: 2010 is voor Planet Mu een hyperactief jaar geworden,...